Przeczytałam kilka postów i poczułam się jakbym czytała swoje własne przemyślenia. Chyba nigdy nie uda mi się iść do psychiatry, na samą myśl o mówieniu o sobie obcej osobie, jakiejkolwiek osobie, zaczynam się źle czuć, ale mimo braku diagnozy wiem, że mam osobowość schizoidalną. Ta informacja wiele zmieniła w moim życiu, chociaż sporo czasu zajęło mi pogodzenie się z faktem posiadania zaburzeń osobowości, z utratą przekonania o swojej wyjątkowości, z brakiem osobowości. Ale jak już ułożyłam sobie to wszystko w głowie, poczułam ulgę, że wiem na czym stoje. Wiem już kim jestem (a raczej nie jestem) i dobrze mi ze sobą. Jestem obserwatorem, statystą. Nie ma mnie tu, nigdy nie było i nie będzie. I tak jest dobrze (a przynajmniej obojętnie). Prowadzę życie bez zobowiązań 
O sobie mogę napisać, że mam 28 lat, słucham metalu i tyle chyba wystarczy
Ogólnie nie przepadam za ludźmi, bo większość jest po prostu głupia i kieruje się emocjami, co mnie mocno irytuje. Większość ludzi nie potrafi też odróżnić fikcji od rzeczywistości, co irytuje mnie jeszcze bardziej. Tu jest jednak inaczej, dlatego postanowiłam napisać (pierwszy raz w życiu). Mam nadzieję poznać interesujących ludzi, ludzi z którymi mam coś wspólnego, których rozumiem i oni mnie zrozumieją. Chcę spróbować rozmowy bez udawania, podyskutować na ciekawe tematy.
To tyle ode mnie. Wiec witam Was wszystkich
K.
