schizoids.pl

chudzielec pisze: ↑

śr cze 29, 2022 8:16 am

Gbur pisze: ↑

śr cze 29, 2022 4:08 am

Jak to można przeskoczyć przez życie.

"Miałem cel", "Dobrze wiedziałem czego chce"

Myślisz, że tylko tyle, tylko jego własny stan umysłu? A wsparcie środowiska, akceptacja rodziców, brak negatywnych doświadczeń z ludźmi ? Ile można udźwignąć sama siłą woli ?

Gbur pisze: ↑

śr cze 29, 2022 2:15 pm

Ile można udźwignąć sama siłą woli ?

Nie wiem ale bez niej napewno nie mozna udźwignac czegokolwiek.

A jeśli to tylko kwestia poziomu dopaminy w mózgu ?

Miałem kiedyś kolegę z CHAD. W okresie manii odnosił wiele sukcesów życiowych.
Można powiedzieć że był wtedy sobą ale 100 razy bardziej. Jego zachowania sprzed choroby znacznie wyolbrzymione.

Gbur pisze: ↑

pt lip 01, 2022 10:08 pm

opaminy w mózgu ?

Ja teraz biorę antydepresanty i czuje się trochę lepiej ale dalej nie wiem co zrobić ze swoim życiem.
Nie sadze żeby wzrost poziomu dopaminy to zmienił.

Więc problemem jest brak woli czy brak celu ?
Ja myślę, że gdy mam cel, w który wierzę to mogę wykrzesać z siebie bardzo dużo woli i skupienia.
Ale to od dawna się już nie zdarzyło. Im dłużej żyję tym więcej rzeczy, w które wierzyłem obracało się w pył, daremne były moje wysiłki.

Gbur pisze: ↑

sob lip 02, 2022 3:10 pm

Więc problemem jest brak woli czy brak celu ?
Ja myślę, że gdy mam cel, w który wierzę to mogę wykrzesać z siebie bardzo dużo woli i skupienia.
Ale to od dawna się już nie zdarzyło. Im dłużej żyję tym więcej rzeczy, w które wierzyłem obracało się w pył, daremne były moje wysiłki.

Może problemem jest brak woli do ustalania celu...

Jak to jest z tymi celami? Czy nie powinny wynikać z zewnątrz? Czy można je tworzyć samemu ?

...


Oglądam czasem stare filmy i zastanawiam się nad tym jak łatwe są nasze czasy ( pod względem materialnym, zdrowotnym). A ja cholera, nie potrafię w nich żyć.

Kiedyś ludzie po prostu nie mieli wyboru, albo mieli bardzo mały. Albo nie rozmyślali nad tym jak działa świat, tylko oportunistycznie dostosowywali się do swojego środowiska, do swojej drogi życiowej. A świat był mały i lokalny, z małą ilością dostępnych informacji.
A teraz, mam poczucie, że cały świat zwala się na głowę.

Gbur pisze: ↑

czw lip 07, 2022 6:38 am

Jak to jest z tymi celami? Czy nie powinny wynikać z zewnątrz? Czy można je tworzyć samemu ?

Kiedyś wynikały głównie z zewnątrz. Zresztą dla wielu ludzi nadal tak jest zwłaszcza jeśli chodzi o podstawowe potrzeby.

Tylko że środowisko w żaden sposób nie wymusi skończenia liceum w 2 lata bez jednego dnia w szkole.
Tu nie potrzeba motywacja negatywnej np leku przed śmiecia z głodu a pozytywnej: chęci bogacenie się, bycia lepszym od innych

https://pl.wikipedia.org/wiki/Ambicja
https://pl.wikipedia.org/wiki/Aspiracje

Taki "wzrost pozycji w stadzie" z oczywistych przyczyn u samotników jest poważnie utrudniony.

Automatycznie przyjmujesz ,że ten osobnik miał motywacje witalne ? A może miał właśnie poznawcze?

Ja myślę, że nie da się tego wytłumaczyć prostą zasadą kija i marchewki. Żeby zrobić coś takiego - zaplanować sobie naukę, zaryzykować - trzeba mieć za plecami duże wsparcie otoczenia.
Jeżeli nie masz zapewnionych podstawowych potrzeb i bezpieczeństwa to myślisz tylko "tu i teraz" i nie jesteś skłonny do ryzyka, zwłąszcza rozłożonego na dłuższy okres czasu. A jeśli jeszcze otoczenie jest wrogo nastawione to myślisz tylko o walce lub ucieczce.

Więc ile tak naprawdę zależy wyłącznie od woli człowieka ?

Gbur pisze: ↑

czw lip 07, 2022 9:56 am

Więc ile tak naprawdę zależy wyłącznie od woli człowieka ?

Jeśli masz idealne warunki prawie wszystko bo jeśli wtedy nie chcesz i tak nic nie zrobisz.

W ekstremalnie niekorzystnych warunki prawie nic.

Ludzie, piszcie coś więcej na tym forum, nie wierzę, że wszyscy wyjechaliście na wakacje albo że znaleźliście jakichś znajomych.

Szczerze? Jak spojrzę na ten temat, to nigdy nie potrafię powiedzieć, o czym myślę. To jest dołujące.

Ja myślę o czymś de facto non stop, przez cały czas, ale mam bardzo duże opory by te myśli w jakikolwiek sposób eksternalizować, nawet zapisują w notatniku na własne potrzeby.

Ja to z kolei dziennie mógłbym pisać o tym samym, tyle że te myśli miałyby charakter ciągłego narzekania, na życie, na świat, na anhedonię, depresję, nudę, bezsens istnienia itd. Mało kto chciałby to potem czytać, ale ja akurat lubię czytać, jak inni narzekają na życie, bo przynajmniej nie jestem sam

Ja niby myślę o różnych rzeczach i też dużo, podobnie chciałabym ponarzekać, ale akurat w momencie, kiedy powinnam powiedzieć/ napisać, o czym myślę, nie potrafię tego zrobić. Mam taką pustkę w głowie, nie wiem czym spowodowaną.

Co do narzekania innych, to nie lubię, kiedy ktoś mówi coś w stylu "Ja mam najgorzej, ty to masz łatwe życie, a mi to ciężko" albo po prostu chwali się swoimi problemami i chorobami, których de facto za dużo nie ma. Mam znajomych, którzy tak narzekają i zwykle uciekam od nich jak najdalej, chociaż czasami się nie da. Oni są skupieni na sobie, nie interesują się innymi i z powietrza sobie biorą, że mają największe problemy życiowe na świecie

Oczywiście nasze forum to co innego, od tego jest, żeby narzekać. No i mało kto (albo nikt) tutaj zachowuje się tak, jak opisałam wyżej.