schizoids.pl

Zazdroszczę ludziom, którzy widzą jakiś sens w życiu, a nie tylko czarny tunel.

A współczesne nauki biologiczne, zwłaszcza ewolucyjna obiektywizuje wszystko co subiektywne do stopnia, w którym z "JA" zostaje tylko czarna dziura, gdzie wszystkie reakcje moje lub cudze są zdeterminowanymi, mechanicznymi niemal odruchami.
Zaakceptować czy protestować ?

Na pewno dużo łatwiej jest ludziom, którzy mają sens w życiu. Łatwiej jest im przezwyciężać trudności, godzić się z niepowodzeniami, w końcu zaakceptować rzeczywistość taką, jaka jest. Poczucie sensu napędza też do działania, a ja mam właśnie największy problem ze stagnacją, dlatego ja również im zazdroszczę.

Poczucie sensu i celu jest wszystkim. Dowiódł o tym (okrutny) eksperyment Curta Richtera.

Eksperymentu nie znam, ale na pewno (niestety) faktem jest, że nawet osoba, która obiektywnie ma bardzo ciężkie życie, musi się mierzyć z mnóstwem przeciwności, ale jednocześnie widzi w tym sens, jakiś cel, ma jakieś wartości i wie, że żyje po coś, może być na swój sposób szczęśliwa. My to raczej wegetujemy we własnym duszącym nihilizmie i możemy się skupiać jedynie na tym, by ograniczać dotykające nas aspekty negatywne na zasadzie redukcji szkód. Szkoda, że nawet to jest czasami nie do zniesienia.

P.S. Właśnie poczytałem o tym eksperymencie, daje do myślenia. Tylko co zrobić, jeżeli człowiek nie potrafi się nauczyć żyć po coś, a wszędzie widzi pustkę? We wnioskach eksperymentu napisano też, że stres może zabić, nawet jeżeli sama sytuacja jest obiektywnie niegroźna. Wiem coś o tym, bo od najmłodszych lat cholernie się przejmuję najdrobniejszymi sprawami i o ile mnie to jeszcze finalnie nie zabiło, o tyle doprowadziło do poważnych objawów psychosomatycznych.

Nie wiem czy to był tylko jeden eksperyment, bo czytałem kilka opisów, które dość znacznie się różniły. Ja czytałem o tym, w którym nadzieja decydowała o tym, czy istota przetrwała 10 minut czy 60 godzin.
Myślę, że podobnie było w obozach koncentracyjnych. Ci, którzy mieli nadzieję, nawet religijną, mieli największe szanse na przeżycie. Ci, którzy mieli "żelazną motywację" czasem nawet walczyli, tworzyli grupy samopomocy, siatki wywiadowcze i wygrywali.

Motywacja to poczucie, że mamy po co walczyć, męczyć się, bo na końcu na nas czeka coś dobrego, albo ktoś nam pomoże, albo nam samym się uda. I ten wysiłek zostanie doceniony.

Jest takie przysłowie "nadzieja umiera ostatnia" i zawsze myślałem, że to taki banał. Teraz myślę, że to bardzo głębokie. Śmierć wychodzi gdzieś z decyzji zewnętrznej, że nie ma już po co żyć, nie ma już nadziei. Nie ma celu.

Jeżeli by narysować skalę czasu, to sytuacja gdy jest jakaś nadzieja wygląda tak, że od chwili teraźniejszej do jakiegoś punktu określanego jako osiągnięcie celu trwa wysiłek i cierpienie. Jeżeli nie ma nadziei to ten okres wysiłku i cierpienia rozciąga się od chwili teraźniejszej ad infinitum.

Beznadziejnie. Witajcie z powrotem

Z nadzieją czy bez niej, mnie wystarczyłoby po prostu być w stanie odczuwać przyjemność ze zwykłych codziennych czynności, jak spacer, książka, dobry film czy smaczny posiłek. Poczuć jakiś rodzaj ekscytacji, radości, zadowolenia. Tymczasem anhedonia sprawia, że to wszystko jest nie tylko obojętne, ale wręcz męczące.

Przeraża mnie jak bardzo mamy podobne schematy myślenia.

Obaj jesteśmy depresyjnymi schizoidami, którzy cierpią od wielu lat, więc i schematy podobne.

.

Poczułem się dzisiaj bardzo samotnym człowiekiem

Rozumiem, bo to chyba nie jest tak, że schizoid chce być totalnie sam, ale chce się otaczać jedynie ludźmi, przy których czuje się zupełnie bezpiecznie.

Jestem skupiony na sobie bo mam problemy.

Mam problemy bo ciągle jestem skupiony na sobie.

https://www.youtube.com/watch?v=9wVC34DAhS4

Jak to można przeskoczyć przez życie.

Gbur pisze: ↑

śr cze 29, 2022 4:08 am

Jak to można przeskoczyć przez życie.

"Miałem cel", "Dobrze wiedziałem czego chce"