Aurora pisze: ↑wt paź 08, 2024 10:28 pm
Wydaje mi się, że wadą obecnej klasyfikacji psych. było pewne aprobowanie zbyt zero-jedynkowego podejścia do diagnostyki, analogicznego jak np. do chorób fizycznych. Traktowanie go jako niezmiennego i "absolutnego", zamiast jak modelu będącęgo uproszczeniem rzeczywistości. Ogólnie spotkałam się z tworzeniem moim zdaniem trochę sztucznego, nie mającego zastosowania praktycznego dylematu pt. ""czy ktoś ma zab os. X czy Y". Zamiast, zadać sobie pytanie czy nie można, mieć np. cech obu lub czy problem nie powstał na etapie tworzenia tego podziału.
Tak, jest to problemem i dlatego spodziewałem się, że ta zmiana wprowadzi coś w rodzaju spektrum zaburzeń osobowości. Czyli, że do każdego zaburzenia będzie przydzielane jakieś natężenie cech danej zab. os. ,zamiast jednego konkretnego.
Tymczasem wyrzucono zupełnie te stare modele zab. os. ,które funkcjonowały przez lata. Dając diagnozę opartą na spektrum, ale to spektrum ma nowe, zupełnie inne osie.
Jest też, podział na: zaburzenie, typ i styl osobowości, ale nie ważne.
No właśnie, ten podział na style osobowości, które przy dużym natężeniu przekształcają się w zaburzenia osobowości. [ Chciałem tu wstawić link do starej strony, która to fajnie opisywała, ale
nic z tego nie wyszło 
]
No i ja w ten sposób zawsze wyobrażałem sobie właśnie spektrum zab. os. Gdzie mamy nasilenie różnych cech, lub bardziej - skryptów myślenia i postrzegania świata; gdzie ich duże natężenie i brak elastyczności powoduje przejście ze stylu osobowości (inaczej: charakteru) w zab. osobowości.
No i te "stare" modele zab. os. nie ograniczają się tylko do zestawu objawów zewnętrznych, ale wydaje mi się, że powstało już wiele opracowań na temat wewnętrznych mechanizmów myślenia, a także specyficznych okoliczności/mechanizmów ich powstawania.
Do mnie np. opisy problemów w tworzeniu bliższych relacji w os. schiz. pasują w 100%, to nasilanie się lęku przed pochłonięciem przed drugą osobą ,redukowanie się mojej własnej tożsamości i dylemat czy zostać czy uciekać. Nie chcę tu rozwijać tego tematu. A w kazdym razie to nie są "objawy zewnętrzne", tylko coś głęboko schowanego w psychice.
Czemu? Chodzi o to, że ktoś skupia się na problemach widocznych gołym okiem u pacjenta w oderwaniu od ich 'głębszych' przyczyn? (w sumie o tym pomyślałam, chodź możliwe że, moje skojarzenie nie jest trafne)
Właśnie, mam takie obawy, że całe to tło "wewnętrznej struktury" zab. os. ,konkretnych przyczyn i konkretnych mechanizmów może zostać w tej sytuacji zignorowane i wyrzucone do kosza. Więc terapia będzie bardziej ogólna i mniej precyzyjna.
A jeżeli psych nie będzie zainteresowany tymi głębszymi przyczynami, to będzie się skupiał, w ramach ewaluacji postępu pacjenta, tylko na tych słupkach, żeby je zmniejszyć.
Zresztą ja mam takie wrażenie, po zapoznaniu się z wieloma materiałami dla terapeutów, że psycholog, który chciałby skutecznie wyprowadzać kogoś z zab. os. powinien zrobić specjalizację w danym zab. os. ,bo to wszystko jest bardzo mocno skomplikowane.
A z tego co słyszałem (ale akurat to dotyczyło USA) takie specjalizacje są drogie i się finansowo mało opłacają.
Ale z drugiej strony to co piszę to tylko rozważania teoretyczne. Nie jestem psychologiem ani psychiatrą. Możliwe, że moje myślenie jest błędne. Mój sposób myślenia bowiem jest dość sztywny, o każdym problemie myślę w ten sposób, że najpierw potrzebne jest dokładne zdiagnozowanie problemu, a potem wdraża się odpowiednie rozwiązania.
Możliwe, że w przypadku problemów psychicznych zamiast takiego żmudnego diagnozowania zab. os. (które jest może nawet mało realistyczne) bardziej się sprawdzi uniwersalna forma terapii. Realistycznie rzecz biorąc, to chyba niewiele psychologów w ogóle potrafi trafnie diagnozować zaburzenia osobowości.
Diagnoza jest drugorzędna i często jest wtórna wobec terapii.
No własnie.
Ale czy to tez nie zależy od nurtu?
Np. wydaje mi się, że nurty wywodzące się z psychoanalizy tj. terapia psychodynamiczna, czy terapia skupiona na przeniesieniu (Transference Focused Psychotheraphy) działają właśnie na szkielecie teoretycznym zbudowanym m.in. na teorii zaburzeń osobowości (znanej jako Borderline Personality Organisation) oraz Teorii relacji z obiektem.
Natomiast taka kognitywno-behawioralna nie wnika zbyt głęboko, bo skupia się bardziej na poprawieniu funkcjonowania w krótkiej perspektywie.
O innych nurtach niewiele wiem.
Z tego co, wiem sporo terapeutów popierało odejście od ICD-10, właśnie ze względu na jego ograniczone możliwości diagnostyczne.(duża zmienność cech i problemów które, mogą się kryć pod danym kodem) Przypuszczam się że, niewiele się zmieni bo obecnie terapia jest raczej dostosowywana do problemów, które zgłasza pacjent.
Przypuszczam, że niewiele się zmieni też z tego powodu, że takie zmiany mają swoją inercję i zanim się do tego dostosują psych-* w Polsce to minie z 20 lat. Niemniej w tym okresie przejściowym może to wprowadzić pewien chaos.
Diagnoza jest drugorzędna i często jest wtórna wobec terapii. Np. ja mam takie doświadczenie, że psychologów u których byłam, specjalnie nie interesowały rozpoznania psychiatrów.
Ja osobiście nie spotkałem się z tym, by psychiatrzy diagnozowali zab. os. . Tych, z którymi miałem doczynienia interesowało głównie zapisywanie tabletek, a jeden facet który miał większe ambicje był bardzo zainteresowany neurobiologią i interakcją neuroprzekaźników w mózgu, traktując trochę mózg pacjenta jak zepsuty komputer. Gdy pytałem psychiatrów o jakieś zagadnienie z psychologii, które mnie męczyło to nie mieli pojęcia o co chodzi.
Natomiast i tak miałem szczęście, bo wiem że wiele ludzie opowiada, że wizyta u psychiatry potrafi trwać 7 minut. Jeżeli taki psychiatra po kilkunasto-minutowej wizycie jest w stanie postawić diagnozę zab. os. to taka diagnoza ma faktycznie bardzo niską wartość.
Niemniej z tego co zauważyłem psychiatrzy, których ja spotkałem preferują to podejście "zepsutego mózgu" i są bardziej skorzy zdiagnozować coś co bardziej przypomina chorobę znaną z "klasycznej medycyny", czyli jakieś zaburzenie funkcjonowania mózgu typu CHAD, depresja lekooporna itd; coś co da się leczyć lekami.
: