schizoids.pl

Aristotle pisze: Whosoever is delighted in solitude is either a wild beast or a god.

Biedny, kto gwiazd nie widzi bez uderzenia w zęby.
Czy hasła na sztandarze są trwałe, okazuje się w praniu.
Kto wypływa na fali, może ukryć, że ma mokro w portkach.
Ludzie byli dawniej bliżsi sobie. Musieli. Broń nie niosła daleko.
Czy jest obowiązkiem człowieka, gdy znajdzie w sobie coś wartościowego, donieść o tym do najbliższego posterunku milicji?
Łatwiej patrzeć nieraz w oczy śmierci niż w ludzkie.
Gdy żona mówi do ciebie: „Ty diable z rogami” – nie przejmuj się tym diabłem, ale zastanów się nad tymi rogami.
Małżeństwo jest instytucją. Więc czy nie za mało pracowników?
Młotem możesz człowieka zabić i sierpem możesz człowieka zabić. A co dopiero młotem i sierpem.
Można zmienić wiarę, nie zmieniając Boga. I odwrotnie.
Myślę, że jestem.
Gorszy od „kultu jednostki” jest „kult zera”.
I ja mam chwile filozoficznej zadumy. Staję sobie na moście nad Wisłą, od czasu do czasu spluwam na fale i myślę przy tym: „Panta rhei”.
I Judasze nauczyli się nosić krzyże.
I po niektórych oklaskach należałoby umyć ręce.
„Nie drażnić lwa!” – „Dlaczego?” – zapytałem dozorcy. – „Dostaje biegunki” – odrzekł.
Nie należy nudy rozpraszać siłami policyjnymi.
Nie pytaj Boga o drogę do nieba, bo wskaże ci najtrudniejszą.
O, szczęśliwe czasy, gdy idzie się pod mur tylko dla siusiania.
Odkrycie Ameryki nie jest zasługą Amerykanów. Wstyd!
Otyli żyją krócej. Ale jedzą dłużej.
Podrzuć własne marzenia swoim wrogom, może zginą przy ich realizacji.
„Pogrożę mu tylko palcem” – rzekł, kładąc go na cynglu.
Rasiści! Nie dopuszczają czarnych myśli.
Sumienie miał czyste. Nieużywane.
Twórzcie o sobie mity, bogowie nie zaczynali inaczej.
Wszyscy chcą naszego dobra. Nie dajcie go sobie zabrać.
Wyrwa po człowieku może być maleńka, np. kalibru 7 mm.
Żądamy ośmiogodzinnego dnia myślenia!

Bo chociaż być to chyba coś więcej niż być postrzeganym, przecież nie ma innego sposobu przedłużenia jakiegokolwiek istnienia poza kres jego materialnej trwałości, jak przez utrwalanie jego obrazu w cudzej pamięci.

Nuda bezbarwna, nuda szara, nuda kojąca, Teresa lubi drzemać z nudy, pielęgnuje swoją apatię, jak inni zapał do włączania się w sprawy życia, tę nieraz sztucznie wyhodowaną gotowośc do “tańca i do różańca”, a właściwie do wszystkiego, co się nadarzy. Nazywa się to wdziękiem, nazywa temperamentem,a także instynktem społecznym lub antyspołecznym w zależności od tego, w jakim kierunku ten élanvital zechce się angażować. Najczęściej jest to postawa urobiona przez środowisko, w sferze Teresy kultywowana jako towarzyskość. A więc, to z czym ona zerwała, o ile tak to można nazwać, chronieniem pustki przed natręctwem mimowolnych skojarzeń. Nie wiem, czy gdyby jej kto wytłumaczył, że to nad czym pracuje, jest wpędzaniem siebie w stan typowy dla ostrej schizofreni, autyzm według medycznej nomenklatury, czy wtedy pod wpływem mądrej a przyjaznej perswazji zaniechałaby niebezpiecznych praktyk. Nikt się przecież taki nie znalazł, a Teresa wierzyła, że gdy jej się uda szczelnie zamknąc w sobie, będzie jej dobrze. Na razie w swoich ćwiczeniach dysocjacyjnych, doszła do takiej wprawy, że na przykład przez całe popołudnie i już po jesiennemu wczesny wieczór w przeddzień spotkania z panem Lolem ani razu nie pomyślała o nim i o jego “sprawie”. Nie było to trudne, bo nie interesował jej nic a nic, mniej niż widok z okien i mebli własnego mieszkania, przez które przespacerowywała się kilka razy, by zniechęcenie nazwać zmęczeniem, usiąśc na bujanym fotelu, i wpatrzywszy się w najciemniejszy kąt pokoju, pogrążać się w sen bez snu na jawie. Jawie o zacierających się konturach, bo w to ukośne okno salonu nie padają żadne światła z naprzeciwka, chyba gdy księżyc. Ale dla księżyca Teresa wymyśliła grę inną.

Może potrzeba dochodzenia prawdy o innych wynika stąd, że prawda o nas samych ustawicznie nam się wymyka? Tylko z innych potrafimy skomponować jakąś skończoną całość, niechby z wielu kawałków, podczas gdy własne “ja” bełcze się jak galareta, przy jakims tam uproszczonym schemacie “charakteru”.

Cała wyniosła pychą i reklamą awangarda gardzi utrwalaniem przeszłości. A że współczesnośc ma żywot coraz krótszy, więc rzeczywistostością w ogóle, chyba, że zdefermowaną w jakiś "ponadczasowy" symbol czy groteskę.

prof. Wolniewicz pisze:Wielkie żarcie się kończy.

Nie wystarczy coś wiedzieć,
Trzeba też umieć to zastosować.
Nie wystarczy chcieć, trzeba działać.
Johann Wolfgang von Goethe

Nikt nic nie czyta, a jeśli czyta, to nic nie rozumie, a jeśli nawet rozumie, to nic nie pamięta.
Stanisław Lem

"We're not actually monkeys, we're the side effect of the regulation needs of monkeys"