schizoids.pl

Gbur pisze: ↑

sob paź 30, 2021 5:26 pm

Codziennie się zmieniamy, a my chyba bardziej niż normalni ludzie, skoro czasem nie rozumiemy własnych postów sprzed dwóch dni.

Gbur pisze: ↑

sob paź 30, 2021 5:26 pm

W sumie to chyba znowu sprowadza się do istnienia lub nie wolnej woli.

To się sprowadza do tego ze człowiek sprawdza się w działaniu a my ciągle myślimy niewiele robiąc.
Wymyślić intelektualnie można wszystko.

.

"The reason we feel overwhelmed is because any step we take is not enough"

"this is how we shoot ourselves in the foot...we end up setting a goal for ourselves that involves so many different variables that we created unsolvable problem. And when faced with unsolvable proble we feel overwhelmed, we feel procrastinate, we feel no motivation and then we end up not solving out unsolvable problem."

https://www.youtube.com/watch?v=TGRDYpCmMcM

No i jesteśmy... nareszcie w domu. Jak tu cicho. To najcichsze miejsce na świecie. Sami się przekonacie.
Tak tu pięknie. Ani żywego ducha.

<kolory wróciły>

In my life in the woods I found certain satisfactions that I had expected, such as personal freedom, independence, a certain element of adventure, and a low-stress way oflife. I also achieved certain satisfactions that I hadn't fully understood or anticipated, or that even came as complete surprises to me. The more intimate you become with nature, the more you appreciate its beauty. It's a beauty that consists not only in sights and sounds but in an appreciation of. . . the whole thing. I don't know how to express it. What is significant is that when you live in the woods, rather than just visiting them, the beauty becomes part of your life rather than something you just look at from the outside.

Related to this, part of the intimacy with nature that you acquire, is the sharpening of your senses. Not that your hearing or eyesight become more acute, but you notice things more. In city life you tend to be turned inward, in a way. Your environment is crowded with irrelevant sights and sounds, and you get conditioned to block most of them out of your consciousness. In the woods you get so that your awareness is hlrned outward, toward your environment, hence you arc much more conscious of what goes on around you. For example, you'll notice inconspicuous things on the ground, such as edible plants or animal tracks. If a human being has passed through and has left even just a small part of a footprint, you'll probably notice it. You know what the sounds are that come to your ears: This is a birdcall, that is the buzzing of a horsefly, this is a startled deer running off, this is the thump of a pine cone that has been cut down by a squirrel and has landed on a log. If you hear a sound that you can't identify, it immediately catches your attention, even if it's so faint that it's barely audible. To me this alertness, or openness of one's senses, is one of the greatest luxuries of living close to nature. You can't understand this unless you've experienced it yourself. Another thing I learned was the importance of having purposeful work to do. I mean really purposeful work-life-and-death stuff. I didn't truly realize what life in the woods was all about until my economic situation was such that I had to hunt, gather plants, and cultivate a garden in order to eat. During part of my time in Lincoln, especially 1975 through 1978, if I didn't have success in hunting, then I didn't get any meat to eat. I didn't get any vegetables unless I gathered or grew them myself. There is nothing more satisfying than the fulfillment and self-confidence that this kind of self reliance brings. In connection with this, one loses most of one's fear of death. In living close to nature, one discovers that happiness does not consist in maximizing pleasure. It consists in tranquility. Once you have enjoyed tranquility long enough, you acquire actually an aversion to the thought of any very strong pleasure-excessive pleasure would disrupt your tranquility. Finally, one learns that boredom is a disease of civilization. It seems to me that what boredom mostly is is that people have to keep themselves entertained or occupied, because if they aren't, then certain anxieties, frustrations, discontents, and so forth, start coming to the surface, and it makes them uncomfortable. Boredom is almost nonexistent once you've become adapted to life in the woods. If you don't have any work that needs to be done, you can sit for hours at a time just doing nothing, just listening to the birds or the wind or the silence, watching the shadows move as the sun travels, or simply looking at familiar objects. And you don't get bored. You're just at peace.

Faktycznie, jest w tym coś mądrego, że bolesna nuda jest nie tyle "nie robieniem niczego", co raczej odczuwaniem niespełnionego przymusu do "robienia czegokolwiek". To by idealnie opisywało to, że ja podczas nudy odczuwam właśnie coś w rodzaju takiej rozrywającej frustracji.

Tyle, że dla mnie rozwiązaniem raczej nie byłoby życie w lesie (choć czasami żartuję/fantazjuję na ten temat), bo raczej bym sobie tam nie poradził. Jako człowieka niezaradnego las by mnie zniszczył, jako środowisko, w którym trzeba walczyć o przetrwanie. Raczej więc rozwiązaniem jest życie tu i teraz, ale całkowite odcięcie się od wymagań i oczekiwań. Łatwo powiedzieć, trudniej zrobić.

Myślę, że człowiek po wrzuceniu w takie środowisko szybko przestaje myśleć o tym jaki jest słaby i niezaradny, pozbywa się swoich neurotyzmów i tego co wmówili weń inni ludzie - i zaczyna po prostu robić to co musi robić, żeby przetrwać.

Ale ja też nie wiem czy bym przeżył w takich warunkach, na pewno miałbym duży problem z zabijaniem i jedzeniem zwierząt, a mój prymitywny organizm nie przetrwałby w takich warunkach bez jedzenia mięsa i podrobów.

Kiedyś słyszałem takie coś, że słaby staje się silny dopiero wtedy, gdy znajdzie się w sytuacji bez wyjścia i może coś w tym jest. Wygląda na to, że nasza rzeczywistość "pozwala" nam na bycie słabymi i zabijanie czasu, a środowisko, w którym priorytetem byłaby walka o przetrwanie, mogłoby w nas wyzwolić zupełnie inne cechy, mogłoby się okazać, że w pewnym zakresie jesteśmy w stanie zawalczyć o siebie, być może podniosłaby się samoocena. No a będący tematem brak nudy - może faktycznie zależy od tego, że będąc zajętymi walką o przetrwanie, nie myślelibyśmy w ogóle o zabijaniu czasu, plus to, co było napisane, że nie czulibyśmy ciągłej presji do wypełniania pustki, bo związana z samą naturą pustka byłaby tak naprawdę pełnią życia.

Osobiście wolałbym chyba walczyć o przetrwanie z naturą niż konfrontować się z ludźmi. Natura nie może być zła, po prostu jest. Zaprogramowana. W pewnym sensie mechaniczna. Jak tygrys chce Cię zjeść to nie ma w tym niczego osobistego.

Oczywiście, że natura nie jest zła, bo tak naprawdę definicję zła i dobra tworzymy my sami, a natura po prostu jest, tak jak to powiedziałeś. Tylko że będąc w lesie musimy walczyć o przetrwanie i nie mamy wyjścia. Żyjąc tu i teraz tak naprawdę możemy odseparować się od ludzi, przynajmniej ja mam taką możliwość. Nienawidzę walczyć i konkurować z innymi dlatego po prostu tego nie robię i odsuwam się od ludzi.

Właśnie wydaje mi się, że taka walka o przetrwanie w lesie jest pozbawiona konkurencji z innymi, chyba że spotkasz jakieś dzikie plemię.
Walczysz z otoczeniem naturalnym i własnym ciałem, nie z ludźmi. W lesie wszystko chce Cię zeżreć - to fakt, ale to wszystko jest takie mechaniczne, pozbawione złowrogich intencji.

Tak pewnie wyglądało normalne życie ludzi przez tysiące lat.
W końcu ludzie wygrali z przyrodą, w tej walce o przetrwanie mają tak ogromną przewagę, że nie muszą się obawiać żadnych zjawisk przyrodniczych. Nawet gdy jest jakaś katastrofa naturalna, to ludzie biorą na siebie odpowiedzialność, że czegoś nie przewidzieli, nie dopatrzyli. Pełna kontrola.
Zniknął ten pierwiastek "dostosowania się do zewnętrznej, niezależnej od nas natury", np. ogromne szczyty gór
No i gdy wygrali z naturą, to jedynym przeciwnikiem są inni ludzie.

Optymizm nie jest dla nieudaczników.

Nie cytat lecz własny aforyzm.

viewtopic.php?f=8&t=164&start=120#p8677

"People need a purpose in life. They need a purpose neurochemically. Because without purpose you don't feel any positive motivation or positive emotions. Our positive emotions are linked to our pursuit of valuable goals - that's how our brains are set up."

Tylko jak wobec tego tłumaczyć wtedy podejście do życia nihilistów hedonistów i to, że odczuwają oni przyjemność ze zwykłych czynności mimo że wiedzą, że nie mają one celu? Mówię o tym jako o takiej ciekawostce, bo na przykład na reddicie na kanale nihilistów wręcz często atakuje się depresyjnych nihilistów i ludzie tam twierdzą, że są szczęśliwymi i zadowolonymi z życia nihilistami.