hotaru27 pisze: ↑śr gru 13, 2017 12:45 am
Najlepiej chyba byłoby mieć taką schizoidalną osobę odmiennej płci za przyjaciela. Małe szanse na przerodzenie się takiej znajomości w miłość, więc można czuć się bezpiecznie, mniejsze ryzyko komplikacji, obie strony otrzymałyby to czego w danej chwili potrzebują no i raczej żadna strona nie obrazi się, gdy nie masz ochoty często się spotykać.
To się może sprawdzić, ale nie jest pozornie proste. Wymaga dużo wysiłku jednak, wkładu własnego no i pewnej 'walki' ze swoją własną schizoidalnością. Ogólnie, to z doświadczenia własnego wiem, że schizoidowi nie jest łatwo być z kimkolwiek, nawet z podobnym sobie. Czasem drugi schizoid, mimo podobnych predyspozycji osobowosciowych, które wiele ułatwiają, jest trudnym partnerem, bo równie jak ja zamkniętym emocjonalnie, czy ze skłonnością do wycofywania się, izolacji i brakuje wtedy kogoś w roli spoiwa. Trzeba wtedy odłożyć na bok włąsne uprzedzenia i przewrażliwienia i pomóc tej drugiej osobie. A to jest trudne, bo wtedy trzeba wejśc w rolę dorosłego i uciszyć w sobie to lękliwe, czasem roszczeniowe dziecko. I w rolę takiego dorosłego muszą naprzemiennie wchodzić obie strony, gdzie jedna drugą 'ratuje' i ciągnie do pionu, lub pracuje nad samym sobą, aby się za głęboko nie pogrążąc.
Ja naprawdę bardzo lubię mojego przyjaciela i koniec naszej relacji byłby dla mnie stratą. Ale miewam dni, gdy chcę być tylko dla siebie, chcę tak intensywnie mojej samotni i każdy człowiek mi przeszkadza i zakłóca. Chcę robić jakieś rzeczy i nie dzielić się tym z nikim. Chcę być nawet mentalnie sama, bez tego człowieka - satelity gdzieś z tyłu głowy. Miewam dni, że chcę byc sama tak już na zawsze, aby nie czuć niepokoju i lęku, jaki jednak odczuwam w każdej relacji z każdym człowiekiem. Chcę być wolna od lęku przed odrzuceniem, albo przeciwnie, przed bliskością. Chcę być wolna od moich pokręconych neurotyzmów i od horrendalnego wysiłku, jakim jest dla mnie w miarę dojrzała postawa. Chcę miec święty spokój. Wystarczą mi tylko moje koty. Czasem myślę, aby ponieść stratę, ale jednocześnie doznać ulgi.
Ja lubię ludzi. Ale jednocześnie ta schizoidalnośc jest we mnie silnie odczuwalna i ciągnie mnie do siebie w głąb. Jakbym miała w sobie jakiś wadliwy magnes z dwoma przeciwstawnymi biegunami, który powoduje zakłócenia.
Ogólnie, to patrząc wstecz, najwięcej zmian we mnie dokonało się po lekcjach, jakimi były dla mnie relacje (bardziej, jak i mniej udane). Nawet jeśli mam sobie siedzieć w samotności i teoretycznie rozprawiać sama ze sobą o swoim życiu, to muszę mieć do tego jakiś materiał, jakieś doświadczenia, wspomnienia.
Mam cykliczną ochotę na ucieczkę, ale też ochotę na życie, aby wyjść poza to moje schizoidalne getto, poszerzyć horyzonty, zbudować w sobie coś nowego. Dużo już dokonałam i chciałąbym chyba jeszcze trochę, ile dam rady, z jednym człowiekiem.
