schizoids.pl

Ardealba pisze: ↑

pt lis 02, 2018 3:11 pm

Nic ze sobą nie rób. Co najwyżej postaraj się cieszyć tymi częściami spotkań, które są dla Ciebie przyjemne. Korzystaj z nich.
Co do mizoginistycznych przytyków do kobiecego intelektu mężczyzn z tego forum to bym nie przywiązywała zbyt dużej wagi - mężczyźni, którzy nie są tak sfrustrowani i przerażeni kobietami rzadko mają podobne "spostrzeżenia".

Taki mam plan:). Gdybym ze strachu zaprzepaściła tę znajomość to chyba bym sobie tego nigdy nie wybaczyła. Sama odebrałbym sobie szansę. A tak, no cóż, najwyżej sam odwróci się na pięcie:D. Przynajmniej będę mieć satysfakcję z tego, że nie stchórzyłam.
Pozostaje mi zaufać Twojej ocenie męskiej natury:D:D:D. Dzięki:).

Nie przejmujcie się jakimiś głupimi przytykami w stronę intelektu kobiet. Generalnie rzecz biorąc, większość ludzi obecnie to tępe pustaki (im młodsi tym gorzej) i łączenie tego z jakąkolwiek płcią, grupą, narodowością czy mniejszością jest bardzo szkodliwe i generalizujące. Same kobiety natomiast radzą sobie w życiu o wiele lepiej (moje prywatne zdanie).

observer pisze: ↑

sob lis 03, 2018 1:53 pm

Nie przejmujcie się jakimiś głupimi przytykami w stronę intelektu kobiet. Generalnie rzecz biorąc, większość ludzi obecnie to tępe pustaki (im młodsi tym gorzej) i łączenie tego z jakąkolwiek płcią, grupą, narodowością czy mniejszością jest bardzo szkodliwe i generalizujące. Same kobiety natomiast radzą sobie w życiu o wiele lepiej (moje prywatne zdanie).

Wreszcie jakieś normalne zdanie w tych wariackich czasach. Okazuje się, że mój były zerwał ze mną, bo uważa mnie za idiotkę, a sam jest nieogarnięty w rozumie. Wykładałam mu to samo wielokrotnie jak łopatą, a i tak do niego nie dotarło, nie wiem, albo jest glupi, albo po prostu postanowił ignorować tłumaczenia kogoś, kogo uważa za tłuka. Albo jedno i drugie. Mam wrażenie, że on w ogóle nie myśli logicznie. Jestem na niego tak wściekła, że sobie nie wyobrażacie. Pożegnałam się z nim, bo już nie mogłam wytrzymać.

zima pisze: ↑

ndz lis 04, 2018 1:49 pm

Okazuje się, że mój były zerwał ze mną, bo uważa mnie za idiotkę, a sam jest nieogarnięty w rozumie. Jestem na niego tak wściekła, że sobie nie wyobrażacie. Pożegnałam się z nim, bo już nie mogłam wytrzymać.

Boże, chyba chory jakiś!!! W takim razie nie pozostaje mi nic innego, jak Ci pogratulować rozpadu tego związku. Małżeństwo z takim facetem to musiałaby być gehenna. Jego strata.

No chory. Jeszcze na mnie mowil, że jestem nienormalna, bo mam inne zdanie niż on. Wg niego jestem chora, bo mam stwierdzone zaburzenie i się leczę, a on jest zdrowy, bo nic mu nie stwierdzili (jego była psycholog odwaliła fuszerę moim zdaniem). Nadal jest mi ciężko i dziwię się teraz, że wytrzymałam z nim te 7 lat. Uczucie oszukuje, nie ma co w nie wierzyć.

No chory. Jeszcze na mnie mowil, że jestem nienormalna, bo mam inne zdanie niż on. Wg niego jestem chora, bo mam stwierdzone zaburzenie i się leczę, a on jest zdrowy, bo nic mu nie stwierdzili (jego była psycholog odwaliła fuszerę moim zdaniem). Nadal jest mi ciężko i dziwię się teraz, że wytrzymałam z nim te 7 lat. Uczucie oszukuje, nie ma co w nie wierzyć.

Normalność to bardzo śliskie pojęcie i oznacza niestety głównie większość i dopasowanie do wzorca. Ja tam się nawet cieszę z tego, że jestem nienormalny .

observer pisze: ↑

ndz lis 11, 2018 1:54 pm

Normalność to bardzo śliskie pojęcie i oznacza niestety głównie większość i dopasowanie do wzorca. Ja tam się nawet cieszę z tego, że jestem nienormalny .

To chyba moje słowa...

Za kilka tygodni skończę 28 lat i nie byłem nigdy w związku. Sporo fantazjowałem i wyobrażałem sobie różne rzeczy, ale nigdy do niczego nie dochodziło. Miałem próby wchodzenia w relacje, ale kończyły się niepowodzeniem. Na przykład spotykałem się z dziewczynami poznanymi poprzez internet, ale nic z tego nie wynikało, bo nie wykazywałem się inicjatywą. Później one znajdowały sobie kogoś innego. Miałem znajomości internetowe, ale nie można nazwać tego związkiem. Choć jedna znajomość internetowa to niby był związek, że byliśmy razem, ale przetrwało to jakieś niecałe 2 tygodnie, bo bardzo mnie męczyło to wszystko i zacząłem się oddalać i odcinać. Także nie byłem nigdy w związku. Ale chciałbym to zmienić. Myślę, że w związku żyło by się łatwiej, jeśli udałoby się natrafić na odpowiednią osobę, która byłaby dopasowana i bylibyśmy na podobnym etapie życia i podobnym poziomie jako ludzie. Ale nie podchodzę do tego emocjonalnie. Nie rozumiem zbytnio emocji, podchodzę raczej intelektualnie. Zastanawiam się, czy nie mam Apsergera.

Nigdy nie byłem w prawdziwym związki. Mam prawie 40 lat i pewnie już nigdy nie będę.
Za to wchodziłem i wchodzę w różnie relacje oparte o erotykę. Czasami fantazjuję, żeby z tymi kobietami budować głębszą relację, ale nie wiem, że nie dałbym rady.
Raz spotykałem się z koleżanką z pracy, kilkanaście wspólnych wyjść, ale trudno to nazwać jakimś związkiem, tym bardziej, że nie doszło do żadnej erotyki. Próbowałem też poznać dziewczynę przez internet, prawie zawsze kończyło się to na jednym spotkaniu.
Z jedną dziewczyną zgraliśmy się niemal idealnie, tym bardziej, że Ona też miał problemy psychiczne, ale i tak nic z tego nie wyszło.
Lubię się spotykać z koleżankami, lubię mieć relacje erotyczne, ale świadomość być z kimś cały czas mnie przeraża. Jeżeli jest to na moich zasadach, bez zobowiązań, wtedy kiedy mam czas i ochotę to jest super w innym wypadku budzę tylko demony lęku, natręctw jak drzemią w mojej głowie...

Od jakiegoś czasu aktywnie poszukuję męskiego towarzystwa i to w sumie z coraz lepszym skutkiem. 4 spotkania z nowym kolegą już za mną. Gość jest bardzo czuły i uwielbia się wpatrywać co jest dla mnie strasznie krępujące. Nie wiem, jak to nazwać. W sumie bardziej mnie ta relacja zaczyna frustrować niż radować. Wytulił mnie, jak żaden do tej pory, trzymał za rękę usiłując złapać ze mną kontakt wzrokowy, prawi mi komplementy, nie wstydzi przedstawić mnie komuś bliskiemu, zaprosił do siebie i nie próbował żadnych zboczonych numerów. Niby miło, niby rozmowa jakoś tam idzie, niby empatyczny, ale wciąż czegoś brak. Jego dotyk niczego że mną nie robi, a krótkotrwałe lekkie podniesienie nastroju spowodowane nową znajomością z mężczyzną zaczyna wygasać, mimo że poznaliśmy się w tym miesiącu:D. Staram się jakoś przełamać, częściej wychodzić z mojego schizoidalno-bliżej nieokreślonego kokonu, ale chyba i tak popełniam notorycznie te same błędy lub ja zwyczajnie je potrafię stworzyć niczego satysfakcjonującego dla mnie. Z koleżankami potrafi mi być przyjemnie, a jedyne co robimy to rozmowa. Chyba źle szukam. Ehh mam wrażenie, że to nigdy się nie skończy.

A On wie o Twoich problemach zdrowotnych?

Vorenus pisze: ↑

wt kwie 30, 2019 7:27 am

A On wie o Twoich problemach zdrowotnych?

Lepiej żeby nie wiedział bo w razie problemów "wszystko co powiesz może być wykorzystane przeciwko Tobie."

chudzielec pisze: ↑

śr maja 01, 2019 6:15 pm

Vorenus pisze: ↑

wt kwie 30, 2019 7:27 am

A On wie o Twoich problemach zdrowotnych?

Lepiej żeby nie wiedział bo w razie problemów "wszystko co powiesz może być wykorzystane przeciwko Tobie."

Trafna interpretacja, Chudzielec. Wiecie co chyba naprawdę lepiej kryć się że swoją schizoidalnością czy jakimikolwiek innymi ,współistniejącymi lub nie, zaburzeniami.

Vorenus, wiedział. Ja się tego już jakoś chorobliwie nie wstydzę, nie ukrywam, ale to błąd. Chyba jednak błąd. Moje podejście do relacji z ludźmi ogólnie (a nie wyłącznie z przedstawicielami odmiennej płci) jest najwyraźniej zbyt naiwne. Szczerość w większości przypadków nie popłaca. Poza tym jestem już chyba zdesperowana. Przynajmniej tak odbieram ostatnią znajomość z mężczyzną. Akt desperacji. Łudzę się, że trafię na takiego, który ofiaruje mi siebie prawdziwego. To nie działa. Nie w moim przypadku. Czasem mam wrażenie, że nie ma prawa funkcjonować.

hotaru27 pisze: ↑

czw cze 20, 2019 6:47 pm

Vorenus, wiedział. Ja się tego już jakoś chorobliwie nie wstydzę, nie ukrywam, ale to błąd. Chyba jednak błąd. Moje podejście do relacji z ludźmi ogólnie (a nie wyłącznie z przedstawicielami odmiennej płci) jest najwyraźniej zbyt naiwne. Szczerość w większości przypadków nie popłaca. Poza tym jestem już chyba zdesperowana. Przynajmniej tak odbieram ostatnią znajomość z mężczyzną. Akt desperacji. Łudzę się, że trafię na takiego, który ofiaruje mi siebie prawdziwego. To nie działa. Nie w moim przypadku. Czasem mam wrażenie, że nie ma prawa funkcjonować.

Ludzie chyba nie są prawdziwi, gdy są uspołecznieni. Gdy dokoptują się do jakiegoś środowiska starają się dostosować, by go nie stracić.