schizoids.pl

Tak jak w temacie, czy kiedykolwiek byliście w związku.

2 godzinne internetowe coś po którym cały dzień czułam się okropnie niedobrze i musiałam anulować moje plany na ten dzień (jeść się nie dało) i w sumie cały tydzień dochodziłam do siebie się nie liczy prawda?

....

fifikse pisze:tak się zastanawiam i właściwie to nie wiem co mam zaznaczyć w tej ankiecie, zależy co kto rozumie pod pojęciem "związku" bo w takim prawdziwym i tak na poważnie to nie, nigdy nie byłam, ale zdarzało mi się z kimś tam, gdzieś tam i przez jakiś czas spotykać, jednak było to zawsze takie... no, takie dość płytkie[...]

To według mnie odpowiednie byłoby zaznaczenie opcji "tak". Jakkolwiek, rozumiem Twoje wątpliwości.

fifikse pisze:nie znaczy to oczywiście [...] że nie czułam zupełnie nic - to nie to, bo coś tam czułam, inaczej pewnie w ogóle nie godziłabym się na/nie wchodziłabym [...]

fifikse pisze:[...]dla pretekstu jakiegoś ("zrobiłeś coś tam, nie chcę cię"), by móc odejść w każdej chwili bez wyrzutów sumienia, bez poczucia winy, że ranię kogoś, kto na to nie zasłużył (kto wcześniej nie zranił mnie)[...]

Według mnie jeśli masz poczucie, że od kogoś odchodziłaś, lub, że relacja wymagała aktywności aby została zakończona, zerwana, to znaczy, że "coś istniało" (inaczej nie byłoby czego kończyć i co zrywać), czyli, że była to jakaś forma związku/układu/partnera/chłopaka itp.

....

A relację z "zniekształcanymi kopiami rzeczywistych osób wewnątrz mojego umysłu" wykształconymi na podstawie długotrwałego kontaktu internetowego liczą się?

cytując z:

Wycofanie się z rzeczywistego świata w świat obiektów wewnętrznych lub
w świat bez obiektów – tworzą sobie duplikaty obiektów wewnątrz, ale
ponieważ te duplikaty też są często złe, to wycofują się nawet z kontaktów z
nimi.

www.psychoterapia-silesia.org.pl/kurs/notes/wyklad9.pdf
str. 18

Miałem nawet kilka okazji by znajomość przeciągnąć w związek ale dla mnie to niezręczna i obca sytuacja w której nie wiedziałbym jak się zachować i taka znajomość się urywała.

nie. Jedyna moja systematyczna i długa relacja z dziewczyną miała miejsce gdy w pracy, przez miesiąc, miałem praktykantkę fajnie się rozmawiało.
Mam 29 lat.

W takim normalnym związku nie byłam nigdy. Znajomości internetowych czy smsowych chyba nie powinnam związkiem nazywać. Chociaż raz poznałam chłopaka podobnego do mnie, bardzo dobrze nam się pisało, czułam podobieństwo, podobną wrażliwość, zrozumienie (przynajmniej do pewnego stopnia). On sam nagle zaczął dawać sygnały jakby mu zależało, napisał, że mnie kocha, odpisałam, że ja jego też, ale to nie była prawda. Bardziej chciałam chyba sobie wmówić, że mnie też zależy w ten sposób. Chciałam bardzo coś poczuć, być zdolną do tego typu uczuć. Oczywiście ta znajomość, jak i wszystkie inne zawsze szybko się kończyły. Zazwyczaj ja je zrywałam. On jeden chyba poznał się na mojej dziwności i nienormalności na tyle by dojść do wniosku, że nie chce mieć ze mną nic wspólnego:D.

Zainteresowanie ze strony mężczyzn zawsze jest dla mnie czymś wręcz nierealistycznym. Abstrakcją. Nie uważam się za obiekt atrakcyjny. Chyba w żadnym wymiarze. Czyjaś fascynacja moją osobą zawsze mnie dziwi. Olewam ludzi nie wiedząc jak się zachować lub czując lęk, że tak naprawdę chcą zabawić się kosztem dziwadła, którym jestem. Jeśli któryś z mężczyzn, którzy kiedykolwiek się mną zainteresowali szczerze coś do mnie czuł to myślę, że powinien być mi wdzięczny. Sama ze sobą nie potrafię wytrzymać, więc jak ktokolwiek mógłby mnie znieść na dłuższą metę? Poza tym ja nie potrafię kochać, a mężczyzna też człowiek - chce być i czuć się kochanym, prawda?

Innymi słowy po prostu beznadziejny ze mnie przypadek:D Mam bardzo silną potrzebę miłości. Zarówno jej otrzymywania jak i dawania jej z siebie, ale nie potrafię nawet poczuć się kochaną. Nie wiem na ile z własnej ułomności, a na ile z powodu innych ludzi. Coraz częściej dochodzę do wniosku, że w moim przypadku najlepiej sprawdziłoby się wyzbycie jakichkolwiek złudzeń, nie czucie niczego i nie oczekiwanie absolutnie niczego. Pragnienie miłości, gdy jest się niezdolnym do jej odczuwania jest po prostu zbyt bolesne. To okrutne. Może to jakiś rodzaj masochizmu, nie mam pojęcia:D:D:D

nie

Znowu nie wiem gdzie dodać ten wpis, ale tu chyba pasować będzie najbardziej.

Stał się cud. No przynajmniej taki częściowy:D. Pierwszy raz w życiu poznałam faceta, który póki co odpowiada mi pod każdym względem. Fizycznie (ponad 190cm *o*) i osobowościowo. Intelektualnie już za wysokie progi dla mnie (jeśli mówi prawdę jest w trakcie robienia doktoratu), ale wciąż przyjemnie mi się z nim rozmawia. Przeraża mnie ta relacja. Umówiliśmy się na jutro (drugi raz w tym tygodniu), a mnie ogarnia coraz większa neurotyczność i nieokreślony lęk. Pierwszy raz w życiu boję się, że naprawdę mogłabym się zakochać, a mało prawdopodobne by ktoś taki chciał się ze mną związać. Dziwię się, że w ogóle chce zobaczyć mnie jeszcze raz. Czuję się przytłoczona:D:D:D. W każdym razie może to jednak dobry objaw. No wiecie, choćby to miała być jakaś namiastka nieszczęśliwej miłości to chyba lepsze to niż niemożność czucia czegokolwiek romantycznego? Dotyk dalej na mnie nie działa, mimo że jest to dla mnie mężczyzna atrakcyjny. Chyba sobie zrobię w tym roku kuku tymi "randkowymi" spotkaniami:D. Nie wiem co mam ze sobą zrobić.

Nie myśl tyle. Takie rzeczy nie przychodzą z myślenia.

chudzielec pisze: ↑

pt lis 02, 2018 7:15 am

Nie myśl tyle. Takie rzeczy nie przychodzą z myślenia.

Łatwo się mówi:D:D:D. Jak to leciało? Wysoka potrzeba domknięcia poznawczego:D? Ciężko mi panować nad swoją nienormalnością, ale się postaram. Inaczej mogłabym nie dotrwać do jutra:D.

Edit:
Poza tym sami tu pisaliście (mam na myśli mężczyzn), że większość kobiet ma odrażające właściwości intelektualne a ja nie posiadam mensańskiego ilorazu inteligencji (w sumie nawet nie wiem jaki mam poziom, nikt tego u mnie nie badał, ale w porównaniu do Was raczej mało schizoidalny), więc chyba moje zaniepokojenie nie jest zupełnie pozbawione podstaw. Ach przez chwilę poczułam się odrobinę normalniej:D:D:D.

hotaru27 pisze: ↑

pt lis 02, 2018 6:50 am

Stał się cud. No przynajmniej taki częściowy:D. No wiecie, choćby to miała być jakaś namiastka nieszczęśliwej miłości to chyba lepsze to niż niemożność czucia czegokolwiek romantycznego? Dotyk dalej na mnie nie działa, mimo że jest to dla mnie mężczyzna atrakcyjny. Chyba sobie zrobię w tym roku kuku tymi "randkowymi" spotkaniami:D. Nie wiem co mam ze sobą zrobić.

Nic ze sobą nie rób. Co najwyżej postaraj się cieszyć tymi częściami spotkań, które są dla Ciebie przyjemne. Korzystaj z nich.
Co do mizoginistycznych przytyków do kobiecego intelektu mężczyzn z tego forum to bym nie przywiązywała zbyt dużej wagi - mężczyźni, którzy nie są tak sfrustrowani i przerażeni kobietami rzadko mają podobne "spostrzeżenia".