schizoids.pl

Do napisania tego wątku zainspirował mnie post z blogu ( ostatni akapit ): http://schizoidalny-schizoid.blogspot.c ... owych.html

Jak to nazwać? Wspomnieniem? Flashback? Nagle jakiś bodziec: muzyka, obiekt, zapach świeżo skoszonej trawy, powiew wiatru na twarzy w promieniach słońca - przywołuje jakiś obraz/emocję z samej głębi...z wczesnego dzieciństwa, refleksja jakiegoś zalążka szczęścia z dalekiej przeszłości .
Zastygasz bez ruchu, chłoniesz wszystkie bodźce chwili, która zaraz przeminie, na ustach może pojawić się lekki uśmiech. A potem łzy w oczach.
Lub przeciwnie, chcesz przegonić tą fikcję, która Cię męczy, chce związać ze światem, odcinasz się od niej, nienawidzisz jej.

Też tak macie ?

Hmmm, chyba ostatni raz coś podobnego miałam całkiem niedawno. Sypnął mocno śnieg wtedy - widok dzieci zjeżdżających na sankach wraz z rodzicami... ach, ile to ja się najeździłam z moim tatą, ile się przeziębiłam, ile skarpet suszyło się pod parapetem, ile razy wyrżnęłam w krzaki, to były dobre wspomnienia. I czułam się szczęśliwa przez ten moment, tak.


Bardzo rzadko zdarza mi się pełnowymiarowy "flashback" jaki opisujesz, w sumie to prawie nigdy teraz, kiedy moje wspomnienia są zupełnie pozbawione ładunku emocjonalnego.

...

Ja ciągle z sentymentem wspominam osoby i miejsca że swojej przeszłości. Pomimo że racjonalnie osąd powinien mi skreślić te historie.
Sa to wagary, wspólne granie w gralniach z kumplami, picie wina z kumplami, przynaleznosc do subkultury. 1 laska, która była tragiczna. Itd.
Nie mogę się od tego uwolnic.

.

Mózg podobno ma taka moc ze praktycznie każda rzecz która się w nim wydarzyła potrafi zostać odtworzona - teoretycznie

.

.

Ari pisze: ↑

ndz kwie 26, 2020 9:58 am

Widocznie racionalność to mit.

Może nie mit ale jest znacznie przeceniana.

.

Mi trudno znaleźć moment w życiu w którym byłabym szczęśliwa, dlatego nie wracam do przeszłości. Jeżeli coś próbuje się przedostać to są to złe chwile. Pamiętam że gdy miałam kilka lat chodziłam do ciotki i przesiadywałam w kącie całymi dniami. Patrzyłam jak żyją inni ludzie. Było inaczej niż w domu. W końcu ciotka powiedziała matce żeby mnie zabrała. Poczułam się odrzucona. Każde dobre wydarzenie miało zły koniec, dlatego trudno mi się skupić na pozytywach.

.

.

i.j Dokładnie nie pamiętam kiedy, chyba jeszcze w dzieciństwie przestałam pamiętać. Stało się to po kolejnych traumatycznych wydarzeniach.(całe moje dzieciństwo to trauma, nie wiem czy przyciągam to zło do siebie?) Miałam już te naście lat i pomyślałam że to koniec, nie pozwolę się dalej krzywdzić.poczułam się silniejsza że mogę, dam radę. Odcięłam przeszłość grubą linią. I to co dobre i to co złe. Nie da się tego oddzielić więc blokuję wszystko.
Złe wspomnienia przebijają się w sytuacjach gdy ktoś inny opowiada o swoim dzieciństwie. W myślach pojawia się wtedy porównanie z moim.