schizoids.pl

Często czyta się i słyszy, że OS to uczuciowość spłaszczona podwójnie — pozytywnie i negatywnie. U mnie to nie bardzo pasuje, bo ja mam spłaszczoną tylko pozytywnie — nie odczuwam szczęścia, przyjemności, radości itp. Odczuwam i odczuwałem za to mnóstwo emocji negatywnych, na czele ze strachem, obawą, przejmowaniem się (do przesady mocno), zamartwianiem, katastroficznym myśleniem, depresyjnością i smutkiem, poczuciem beznadziejności itp. To mi bardzo nie pasuje do OS, mimo że jestem tak zdiagnozowany przez psychiatrę. Ma ktoś tak samo?

Tak ogólnie mam tak samo. Choć czasem mam po prostu wszystko gdzieś.

To chyba jest tak ze życie jest asymetryczne.

Łatwo o smutki i troski nawet nic nie robiąc natomiast o satysfakcje,radość, spełnienie trzeba się starać (a i tak nie zawsze przychodzi).

Skoro my nic nie robimy to mamy tylko to pierwsze.

Chodziło mi też o to, że sytuacje stresowe przeżywam/przeżywałem koszmarnie ciężko. Schizoid chyba nie powinien tak mieć.

Masz jednak dużo racji w tym, że często uczucia negatywne są wyolbrzymiane przez brak pozytywnych.

Może w tym spłaszczeniu chodzi w dużej mierze o zewnętrzną ekspresję? Ja mam bardzo dużo negatywnych emocji, ale nic z tego prawie nie wydostaje się na zewnątrz. Znałem kogoś (kobietę), kto w chwili dużego stresu, lęku - wszystko wyrzucał na zewnątrz, płakał, tracił nad sobą kontrolę, wpadał może nawet w jakiś stan psychotyczny. Mnie lęk zamraża, zasysa do środka, zawsze wszystko trzymałem wszystko w sobie, chyba od późnego dzieciństwa. Może czasem mi się zdarzało inaczej - gdy byłem sam. Przy ludziach nie chciałem okazywać słabości, nawet nie byłem zdolny bo to automatyczne.
Podobnie ze złością, długi czas nie potrafiłem jej wyrażać. Np. krzycząc na kogoś czy w inny sposób np. jakiś kinetyczny typu walnięcie w ścianę. Miałem za silne hamowanie. Musiałem być doprowadzony na skraj by w ogóle uruchomić jakieś działanie z tym związane.

To ja mam podobnie w sumie. Mogę się bać do tego stopnia, że czuję, jakbym zaraz miał zemdleć z paniki, a tego po mnie nie widać na zewnątrz. Jakiś czas temu np. musiałem zeznawać w sądzie jako świadek i to przeciwko osobie, która wyzwala we mnie straszne emocje. Poczucie lęku pojawiło się już kilka dni wcześniej i do momentu wejścia na salę rosło, a na korytarzu myślałem, że dosłownie padnę. Serce mi waliło, a na zewnątrz wyglądałem normalnie, też zero ekspresji. Tyle że ja cały czas piszę o OS, a prawda jest taka, że ja mam OS + depresję lękową (obie rzeczy zdiagnozowane).