schizoids.pl

Witam. Chciałbym poruszyć tutaj kolejny temat dotyczący relacji z innymi ludźmi.
Mam ostatnio przemyślenia dotyczące wszechobecnej samotności. Bycia samemu w swoim świecie.
Chodzi mi to że nie mogę nikomu powiedzieć o swoich przemyśleniach o swoich lekach czy postrzeganiu świata. Nie mam znajomych czy przyjaciol.
Ludzi których znam nie obchodzi nic. Mają mnie za dziwaka i ekscentryka.
Nikt nie rozumie moich wyolbrzymionych ambicji które mnie spalaja.
Nikt nie rozumie mojego podejścia antymaterialistycznego.
Kazdy uwaza że mam wszystko czyli pracę prestiżową mieszkanie w Katowicach w śródmieściu to co ja chce? Większość mas ma takie wyobrazenie szczęścia. A ja chce ciągle uciekać i szukam pracy i zajęcia na różnych kontynentach. Ciągle czuje się niespokojny i niepewny. Mam jakies lęki.
Nie mam z kim porozmawiać o swoich poglądach na uporządkowanie społeczne, kwestie egzystencjalne itd.
Chudzielec często pisze o swoim rozgoryczeniu i beznadzieji egzystencji ale ja akurat rozumiem go że tylko tak może komuś napisać o tym że istnieje że jest inny i jak bardzo cierpi. Problem izolacji i bariery z innymi ludźmi jest jak patrzenie przez szybę na szczęśliwą rodzinę jak je kolację i nie rozumienie z czego tak się cieszą.

Macie takie problemy?

No cóż pewnie Cię zdziwię ale ja mimo tego, ze mam to wszystko co Ty plus przyjaciół tez patrzę przez tą cholerną szybę. Niby normalna a jednak inna. Chyba dlatego wszyscy tu jesteśmy, próbując znaleźć odpowiedzi jak żyć w tym pogmatwanym świecie i nie zwariować. Byłeś na tym lunchu ?

Dla mnie to już przestało być problemem.Przyzwyczaiłem się i po prostu nie chce mi sie gadać z ludźmi.
Jesli bym szczerze rozmawiać z ludźmi zostałbym uznany za co najmniej dziwaka.

Chociaż z drugiej strony są dwie osoby przy których mogę się sporadycznie otworzyć tak powiedzmy na 50-60%. Więcej to już zdecydowania a duży ekscentryzm.

Więzień_nienawiści pisze: ↑

pn gru 02, 2019 6:34 pm

Nikt nie rozumie moich wyolbrzymionych ambicji które mnie spalaja.
Nikt nie rozumie mojego podejścia antymaterialistycznego.
Kazdy uwaza że mam wszystko czyli pracę prestiżową mieszkanie w Katowicach w śródmieściu to co ja chce? Większość mas ma takie wyobrazenie szczęścia. A ja chce ciągle uciekać i szukam pracy i zajęcia na różnych kontynentach. Ciągle czuje się niespokojny i niepewny. Mam jakies lęki.

To poszukaj ludzi którzy np są maniakami podróżowania i staraj się z nimi zaprzyjaźnić. (wiem ze łatwo mówić takie rady)
Wśród "normalsów" to większość przecież myśli głownie o zapewnienie sobie bezpieczeństwa materialnego i to jest w sumie naturalne.

Czym jest podejście antymateralistyczne?

Fragen pisze: ↑

wt gru 03, 2019 12:11 am

Czym jest podejście antymateralistyczne?

Nie podoba mi się że materialistyczne podejście do świata.
Przekonanie o tym że posiadanie jest wyznacznikiem wartości jednostki i daje to jej większe prawa o stanowieniu praw większości i przywileje. Ocenianie ludzi pod kątem tego czym się zajmują (w Europie to standard, zwykle 1 pytanie jak się kogoś poznaje).
Nie zgadzam sie na trktowanie zwierząt przedmiotowo i podporządkowanie sobie ich jako istot podległych. Nie mówiąc o ich zabijaniu czy zjadaniu. Jestem poza tym anarchista i uważam że wolność i wolna wola jednostki stoi ponad opresyjnym konstruktem państwa i jego zasad.

Ciekawe A jak ta postawa objawia się w twoim życiu? Jeśli dobrze rozumiem jestes wegetarianinem. A jaki masz stosunek do pieniędzy, hierarchii w pracy w kontekscie bycia anarchistą i wreszcie wolności jednostki innej niż ty.

Więzień_nienawiści pisze: ↑

wt gru 03, 2019 10:20 am

Fragen pisze: ↑

wt gru 03, 2019 12:11 am

Czym jest podejście antymateralistyczne?

Nie podoba mi się że materialistyczne podejście do świata.
Przekonanie o tym że posiadanie jest wyznacznikiem wartości jednostki i daje to jej większe prawa o stanowieniu praw większości i przywileje. Ocenianie ludzi pod kątem tego czym się zajmują (w Europie to standard, zwykle 1 pytanie jak się kogoś poznaje).
Nie zgadzam sie na trktowanie zwierząt przedmiotowo i podporządkowanie sobie ich jako istot podległych. Nie mówiąc o ich zabijaniu czy zjadaniu. Jestem poza tym anarchista i uważam że wolność i wolna wola jednostki stoi ponad opresyjnym konstruktem państwa i jego zasad.

Może (ze względów formalnych) lepiej mówić o podejściu antykonsumpcyjnym i sprzeciwie wobec dehumanizacji...

Ja się chyba do samotności przyzwyczaiłam, bo całe dzieciństwo nie miałam się komu zwierzyć, a z moją byłą przyjaciółką utrzymywałam bardzo płytkie relacje. Później, kiedy próbowałam mówić komuś coś bardziej od serca, to czułam się po tym jeszcze gorzej, tym bardziej, że zwykle moje wynurzenia były olewane. Teraz mam chwile, kiedy chciałabym się komuś wygadać, ale raczej o takich niewiele znaczących rzeczach typu kotka brata szaleje albo jakiś samochód się palił. Podejrzewam, że to już jest moja reakcja obronna, żeby nie odczuwać samotności, bo inaczej bym już chyba dawno zwariowała, tym bardziej że nie wierzę, że mogę jeszcze komukolwiek zaufać, skoro nawet moi przyjaciele okazali się fałszywi.

Ee tam zima zaraz reakcja obronna Każdy człowiek ma potrzebę skomunikowane się z kimś innym o tym co właśnie widział zobaczył czy przeżył więc na twoim miejscu bym się nie ograniczała i jechała z opowieściami gdzie tylko się da. Najlepiej to widać w pociągach i autobusach na długich trasach jak ludzie dają z rury z opowieściami z życia.
Ja to lubię. Zawsze też ktoś się do mnie dołącza i opowiada. Dla mnie to są ciekawe chwile bo fajnie zobaczyć coś cudzymi oczami.
A jeśli chodzi o zwierzenia to to jest rzeczywiście kłopot bo ludzie nie potrafią na nie reagować dobrze. Jedni się boją bo cudze emocje wchłaniają jak gąbki a inni znów nie bardzo potrafią pocieszyć albo współczuć i trochę do nich nie dociera jak odrzucony człowiek się wtedy czuje.
Mimo wszystko uważam warto bo już samo wygadanie przynosi ulgę i można to i owo zobaczyć też z innej perspektywy. A żeby pomóc tej drugiej stronie załapać o co chodzi najlepiej po prostu zacząć od tego zdaniem typu - tak mi z tym źle że..... albo tak mnie to wkurza że... wtedy rozmówca wie o jaką reakcje nam chodzi ( współczucie uznanie złości itp) i lepiej sobie radzi. Mam nadzieję że coś z tego ci pomoże. Sama nierzadko mam taką potrzebę wygadania się więc poświęciłam trochę czasu temu żeby to lepiej wychodziło no i cię rozumiem

Zdaje się, że niezrozumiale napisałam i wyszło trochę niezręcznie Chodziło mi o to, że brak odczuwania samotności to moja reakcja obronna. Podobnie zresztą jak brak objawów dysmorfofobii obecnie, czyli w momencie, kiedy wyglądam, obiektywnie patrząc, gorzej niż kiedykolwiek (jak było tak w miarę, to ta szalała w najlepsze). Ale w sumie to chyba nie jest dobrze, bo dysmorfofobia by mnie pędziła do ćwiczeń i narzucenia sobie porządnej diety, więc tego żałuję.

Czyli stare dobre wypieranie i/ oraz tłumienie tak?

Fragen pisze: ↑

ndz gru 08, 2019 5:37 pm

Ee tam zima zaraz reakcja obronna Każdy człowiek ma potrzebę skomunikowane się z kimś innym o tym co właśnie widział zobaczył czy przeżył więc na twoim miejscu bym się nie ograniczała i jechała z opowieściami gdzie tylko się da. Najlepiej to widać w pociągach i autobusach na długich trasach jak ludzie dają z rury z opowieściami z życia.

Oj, chyba nie jest tak, że "Każdy człowiek ma potrzebę skomunikowane się z kimś innym o tym co właśnie widział zobaczył czy przeżył"...Osoby schizoidalne często upatrują zagrożenie w świecie zewnętrznym i unikają go, wycofując się do świata przeżyć i fantazji wewnętrznych. Nie oznacza to, że nie odczuwają tęsknoty za relacją z innymi ludźmi, ale ta tęsknota niekoniecznie musi się wiązać z potrzebą ekspansywności, ekspresji zewnętrznej, opowiadania o swoich doświadczeniach dookoła...

Niby tak tylko że relacja z zasady opiera się na dzieleniu się sobą czyli tym co się czuje przeżywa myśli itp. Jeśli więc człowiek tęskni za relacją to w sumie tęskni właśnie za tym. Za komunikacją. A że się boi i widzi w tym zagrożenie to już inna sprawa. Ten strach jest jednak wpływem środowiska czyli uwarunkowaniem a nie cechą człowieka jako gatunku.

Fragen pisze: ↑

ndz gru 08, 2019 6:06 pm

Czyli stare dobre wypieranie i/ oraz tłumienie tak?

No na to wygląda.

Od tygodnia próbuję znaleźć osobę, z którą będę mogła porozmawiać o tym co mi siedzi w głowie, do tej pory nie znalazłam. Znajomi nie są w stanie tego zrozumieć. W pracy uchodzę za śmieszka, więc jak taka osoba może mieć jakieś problemy? Większość rozmów i tak wygląda tak, że ja mówię, a rozmówca nie jest w stanie nadążyć za moim myśleniem, nie jest w stanie spojrzeć z mojej perspektywy. Gdy jest problem i wszyscy wybierają między opcją A lub B, to ja wchodzę ze swoją C...