schizoids.pl

Ciekawa jestem waszej opinii jak wy patrzcie na sprawę.
Rozmawiałam niedawno z pewnym gościem, który identyfikuję się z OS a jego słowa bardzo mnie zastanowiły. Otóż stwierdził, że myślenie o OS, a raczej może o różnych związanych z nim kłopotach, jako czymś co jest ekstremalną reakcją na cierpienie dziecięce czy nawet szerzej czymś co trzeba jakkolwiek uleczyć i co nie jest normą go poniża. Że mniej go poniżeją te kłopoty typu lęki brak motywacji trudności w relacjach itp nawet jeśli koszt jest ogromny niż stwierdzenie że to jest coś do zmiany.
Myślicie podobnie w kwestii poniżenia?
Mnie jego postawa poruszyła.

Ja raczej pojmuję moje zaburzenia jako całość pod tym względem. To też zależy zresztą od tego, jakie zaburzenia towarzyszą OS, mogą być jakieś gorsze od tego.

O ile dobrze zrozumiałam to nie jest to nic nowego/dziwnego. Wszyscy mają problemy ale nikt nie lubi być "chory".

Inna pisze: ↑

pt sty 24, 2020 3:32 pm

O ile dobrze zrozumiałam to nie jest to nic nowego/dziwnego. Wszyscy mają problemy ale nikt nie lubi być "chory".

Możliwe. Mnie to zaskoczyło ponieważ nie widzę nic poniżającego w niezawionionym dramacie ani zresztą w jego skutkach jakie by one nie były. Samo słowo jest strasznie mocne i tak zupełnie mi nie pasuje. Ale może rzeczywiście chodzić może o to że ludzie w sensie inni reagują na OS i różne tam związane z nim trudności w relacjach w sposób mało przyjemny. I stąd taka postawa?
W sumie poznałam w życiu trochę furiatòw dużego kalibru i o ich poczynaniach prawdziwie krzywdzących dla innych chyba rzeczywiście nikt by raczej nie powiedział że są dla nich poniżające. A o słabości nieśmiałości czy strachu już prędzej. Smutne.

Fragen, trudno mi się odnieść do tego, bo nie znam kontekstu, w jakim padło to sformułowanie. Dla kogoś, kto ma osobowość schizoidalną, cechy schizoidalne wchodzą w skład jego osobowości, czyli również stanowią element poczucia własnej wartości. Dlatego w określonych przypadkach taka osoba może poczuć się poniżona, w innych z kolei będzie to jedynie przejaw jej nadwrażliwości.

Poczucie godności to wielki temat.

Przyznam, że można odczuć poniżenie, gdy - rozprawiając się z własną schizoidalnością - dokonuje się demontażu fałszywego "ja", budowanego od dzieciństwa (co stanowi istotę schizoidalności). Inna sprawa, że ten winnicotowski demontaż coraz bardziej przypomina mi katarską endurę.

Im bardziej zastanawiam się nad swoją schizoidalnością, tym bardziej czuję się gorsza, inna. Porównuję się z innymi, wiem, że odstaję. Ot, bardziej nie chce mi się żyć, gdy przypomnę sobie kim jestem.

.

.

Ari pisze: ↑

czw lut 13, 2020 9:40 pm

Makary pisze: ↑

ndz sty 26, 2020 7:49 pm

Przyznam, że można odczuć poniżenie, gdy - rozprawiając się z własną schizoidalnością - dokonuje się demontażu fałszywego "ja", budowanego od dzieciństwa (co stanowi istotę schizoidalności).

Jak wygląda prawdziwe "ja"?

Możliwe, że nie ma wyglądu.

.

Ari pisze: ↑

sob lut 15, 2020 10:01 am

A czy "prawdziwe ja" w ogóle istnieje?

A fałszywe istnieje?

Istnieje tak jak rzeka do której nie wchodzi się dwa razy.

.