schizoids.pl

Ankieta powinna umożliwić wybór wielokrotny.

W moim przypadku zdecydowanie nadwrażliwość, może z domieszką zaniedbania (nie wiedzieli z czym mają do czynienia i nie mieli idealnych warunków, tym samym trudno ich obwiniać)


O teorii „false self” znalazłem na razie tylko tylko konkretów (dotyczy przypadków, u których do wykształcenia false self przyczyniła się niepełnosprawność):
https://journals.sagepub.com/doi/abs/10 ... lCode=apaa

Ciężko stwierdzić. Prawdopodobnie nałożyło się na to wiele czynników. Nieciekawe dzieciństwo (alkoholizm ojca i awantury w domu, skrajna nadopiekuńczość matki), duże kompleksy i poczucie bycia gorszym od innych, nieatrakcyjność fizyczna, dręczenie przez rówieśników od najmłodszych lat i nieumiejętność postawienia się im, skłonność do filozofowania, przemyśleń połączona z ponadprzeciętną inteligencją, skłonność do uciekania od problemów, wyzwań itp.

...

fifikse pisze: ↑

czw mar 07, 2019 3:16 am

ze wszystkim po trochę.


jak dostrzegłam, że można zaznaczyć wszystko, to zaznaczyłam (prawie) WSZYSTKO.
wybaczcie mi to tutaj nieustanne edytowanie..

Wybaczamy
Pozdrawiamy

Zaburzenie osobowości to nie złamanie nogi, że możemy powiedzieć co się złamało, kiedy, i gdzie.
To coś się kształtuje przez lata i wpływ na to ma bardzo wiele czynników.
U mnie głównym była rodzina.

Nadopiekuńcza matka, oschły uczuciowo Ojciec (którego nie było jeszcze w początkowym okresie mojego życia, pracował za granicą)
Do tego typowy model polskiej rodziny katolickiej, czyli niedziela do kościoła i obiad u dziadków. Zero prób rozwijania pasji z strony rodziny. Stałe wizyty weekendowe u rodziny na wsi, gdzie nie było żadnego kuzynostwa w moim wieku i plątałem się pod domem bez celu.
W okresie dojrzewania próba narzucenia swojego skrajnie katolickiego światopoglądu.
Poddałem się, zamknąłem całkiem w sobie, udawałem na zewnątrz, kogoś kim nie byłem i tak zmarnowałem najlepsze lata mojej młodości, pękłem tuż przed 30 - od tego czasu, terapia, prochy. Jest znacznie lepiej, niż było, jestem innym człowiekiem, już bez depresji i nerwic (choć dalej na prochach), ale już na zawsze z OS...

Vorenus pisze: ↑

wt kwie 30, 2019 7:40 am

Zaburzenie osobowości to nie złamanie nogi, że możemy powiedzieć co się złamało, kiedy, i gdzie.

Niby tak, ale jeśli istnieje podłoże genetyczne to można się zastanawiać co te geny robią, jaki mają efekt, jak to wpływa na rozwój, jaka jest praktyczna relacja cech, na które te geny wpływają ze środowiskiem. Obawiam się, że takiej wiedzy za mojego życia się nie doczekam.

Badania bliźniąt z ZO:
https://journals.lww.com/jonmd/Abstract ... the.1.aspx
https://www.ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/11086146
https://onlinelibrary.wiley.com/doi/abs ... .tb09887.x
https://www.cambridge.org/core/journals ... D573D61D45
https://www.nature.com/articles/s41598-018-29881-x

Coś mi świtało, że kiedyś już na to trafiłem, niestety nie mam dostępu do źródła żeby poznać oryginalną myśl i kontekst.

and thus build up what Winnicott called a False Self, that is, our personality becomes a mere reflex of how we believe others want us to be. It is in developing the capacity to be alone that the False Self can be broken down, thought Winnicott, rendering us able to rediscover our True Self, or in other words, our authentic feelings and needs.

https://academyofideas.com/2017/08/psyc ... -solitude/


https://books.google.pl/books?id=JQPzCA ... f"&f=false