Kilkanaście miesięcy temu zaczęłam czytać o różnych rodzajach zaburzeń osobowości i stwierdziłam (moim niefachowym okiem), że jestem książkowym niemal przykładem osobowości schizoidalnej. Teraz trafiłam na to forum.
Swego czasu nawet nosiłam się z zamiarem pójścia do psychiatry celem postawienia diagnozy, ale zarzuciłam tę myśl. Bo i po co? Po leczenie? Po papier?
Prawdę powiedziawszy podejrzewałam też kiedyś u siebie Zespół Aspergera (pewne elementy pasują), ale po głębszym zapoznaniu się z obydwoma zagadnieniami stwierdzam, że jednak ZA nie posiadam. Dodatkowo cierpię na prozopagnozję, co oczywiście nie ułatwia funkcjonowania
Choć z drugiej strony do (chyba) 24-5 roku życia nie zdawałam sobie w ogóle sprawy z tego, że tak po prostu „można zapamiętać czyjąś twarz” i że to ze mną coś jest nie tak Sama chyba do końca nie wiem, dlaczego zapisuję się na tym forum. Może zwyczajnie po to, żeby poczytać i wymienić opinie z ludźmi, którzy są mnie w stanie zrozumieć. Kiedyś myślałam, że jestem jedyną osobą na świecie o takim nastawieniu do życia. Teraz widzę, że jest nas więcej.
.
Aczkolwiek złapałam się też na tym, że jeśli rozmawiam z Azjatami, to podświadomie studiuję, jaki mają rodzaj zmarszczki nakątnej