schizoids.pl

Ja myślę, że chodzi o to, że spory procent schizoidów ma depresję dodatkowo, jako zaburzenie współistniejące. Oczywiście można być schizoidem bez depresji, niestety tak nie jest u mnie (OS + depresja + lęki + psychosomatyka).

Dużo piszecie o "ja", a co sądzicie o takiej koncepcji, że "ja" (rozumiane jako stała, trwała i ugruntowana tożsamość) w ogóle nie istnieje, a nasza świadomość to raczej coś w rodzaju ciągle płynącego, nietrwałego i bezustannie się zmieniającego strumienia (strumień świadomości)?

Ale ja też mam awersję przed kontaktem fizycznym typu obściskiwanie się z rodziną, czy znajomymi, czy właśnie podczas takich sytuacji typu składanie życzeń; zawsze miałem na to ochotę tylko i wyłącznie w tak zwanym związku romantycznym.

Bo my po prostu rozumiemy współistnienie w społeczeństwie głównie jako nieprzeszkadzanie innym oraz szanowanie ich granic, a nie jako tworzenie mnóstwa niepotrzebnych kontaktów opartych na tak zwanych gadkach szmatkach.

To ja jestem troszeczkę inny, bo dla mnie bliskość fizyczna z kobietą (oczywiście chodzi o czułość, nie tylko o seks) zawsze była ważna, dopiero leki psychiatryczne to zmieniły.

Pytania/zaczepki typu "dlaczego jesteś taki smutny/cichy?" ze strony osób ekstrawertycznych to strasznie głupie zachowania. Ciekawe czy oni chcieliby cały czas być pytani, dlaczego są tacy weseli i głośni...

Ogromnie zazdroszczę (w pozytywnym sensie) poziomu motywacji, dzięki któremu osiągnęłaś doktorat.

W naszym przypadku wyższa od przeciętnej inteligencja jest naszym przekleństwem. Sama inteligencja bez motywacji, siły i działającego układu nagrody jest niczym, a w dodatku prowadzi tylko do zwiększonego rozmyślania, analizowania i nasilania objawów lękowych, niestety :(. Tak, osobiście jestem czło...

Witam Ciebie bardzo serdecznie. Jesteśmy podobni pod względem diagnoz, bo ja też mam zaburzenia depresyjno-lękowe i niby oficjalnie zdiagnozowaną osobowość schizoidalną, ale tak naprawdę tę osobowość mam taką porytą, że lekarz jakiś czas temu stwierdził, że właśnie bardziej by pasowały zaburzenia mi...

Można właśnie tak powiedzieć, że my przez życie nie idziemy wyprostowani, tylko właśnie czołgamy się na kolanach i przepraszamy innych za to, że żyjemy. W dodatku mamy zawiązane oczy, bo sami nie wiemy, czego chcemy.

Rozumiem, że będzie można mieć przydzieloną naraz więcej niż jedną charakterystykę? Ja np. widzę u siebie cechy trzech jednocześnie: negative affectivity (chyba najmocniej) & detachment & anankastia.

Niestety ja mam z tym ogromny problem i nie potrafię tego zastosować. Będąc w trybie przetrwania, myślę zazwyczaj tylko o tym, co "tu i teraz", żeby jakoś wytrzymać kolejny dzień. Gdy z kolei myślę o przyszłości, to jedynie w kategorii strachu, że na przykład za ileś dni mnie czeka coś nieprzyjemneg...

Chyba po prostu nasze zerowe poczucie własnej wartości powoduje często wystąpienie reakcji typu: "przepraszam, że żyję" wobec innych. Ja często zachowuje się tak, jakby nic mi się nie należało, jakbym nie miał prawa mieć własnych oczekiwań i potrzeb, własnego zdania, jakbym był na to zbyt małowartoś...

Rozmyślanie o tym, że wszystko jest jedynie tymczasowe, potrafi być zarówno dobijające, jak i wyzwalające.