schizoids.pl

.

Pisząc rodzina miałam na myśli męża i dzieci. Z resztą, nawet rodzicami staram się nie mieć żadnych finansowych spraw, zobowiązań, pożyczek. Nie biorę nic od nich i nie daję.

.

Dopiero niedawno dowiedziałam się o OS. Teraz zdałam sobie sprawę że każda moja decyzja to efekt os. Małżeństwo i dzieci to błąd. Cierpią z mojej winy. Nie mają prawdziwej żony i matki. Daję dzieciom zły przykład. Nie odkręcę tego. Nie umiem być inna nie chcę ale muszę trochę udawać. Męczy mnie to bardzo. Czasem mam ochotę wyjść z domu i nie wrócić. Gdybym wiedziała o sobie tyle co dziś, nie miałabym dzieci.

.

Ari pisze: ↑

czw maja 28, 2020 9:38 pm

Niezgodna pisze: ↑

śr maja 27, 2020 11:11 pm

[...]

Masz chociaż cel w życiu (wychowanie dzieci), to czego niektórym osobom tu na forum brakuje.

Właśnie. Często widzę tu na forum, że brakuje wam dziewczyny, rodziny,związku. Wiem z własnego doświadczenia, że tacy jak ja nie nadają się do związku. Czasem lepiej nie obarczać sobą inne osoby. Kiedyś wydawało mi się, że gdy będę miała takie zwykłe życie, rodzinę itd. to poczuję się szczęśliwsza, że znajdę swoje miejsce. Nieprawda. Jestem tak samo wyobcowana, zdystansowana tylko wszystko skomplikowało się bardziej.,, Nie wiesz czego sobie życzysz,, tak mi się przypomniało. Związek to nie lekarstwo na takie problemy. Trzeba najpierw poradzić sobie z OS (czy to możliwe?).

.

Niestety mam z tym problem. Oszczędzam ile się da na wszystkim, często bywałam nazywana przez innych żydem. Kupuję najtańsze jedzenie, ubrania, nie jeżdżę na wakacje ani nie chodzę do kina, bo mi szkoda pieniędzy. Tylko kilka razy w życiu kupiłam kawę na mieście i to najtańszą. Ciężko mi wydać te 6 zł na kawę myśląc, że w domu mogę zrobić sobie taką samą kawę za darmo. Moją kurtkę zimową w tym roku nosiłam już 5. rok i widać to po niej, ale szkoda mi tych 200 zł na nową. Chodziłam ze 2 miesiące w dziurawych butach pod koniec zimy, bo już nie opłacało się kupować nowych, skoro zaraz koniec zimy. Mój telefon ma już 8 lat, praktycznie nie działa w nim internet, ciągle się wiesza, ale skoro nadal działa, szkoda mi go wyrzucać i kupować nowy. Wiem, że to jest złe, ale nie umiem tego zmienić. Czuję wyrzuty sumienia, gdy wydam na coś niepotrzebnie. Nie mam ani nigdy nie miałam problemów finansowych. Moi rodzice też tacy są i chyba mam to po nich.

blueberry95 pisze: ↑

ndz cze 21, 2020 11:53 pm

Niestety mam z tym problem. Oszczędzam ile się da na wszystkim, często bywałam nazywana przez innych żydem. Kupuję najtańsze jedzenie, ubrania, nie jeżdżę na wakacje ani nie chodzę do kina, bo mi szkoda pieniędzy. Tylko kilka razy w życiu kupiłam kawę na mieście i to najtańszą. Ciężko mi wydać te 6 zł na kawę myśląc, że w domu mogę zrobić sobie taką samą kawę za darmo. Moją kurtkę zimową w tym roku nosiłam już 5. rok i widać to po niej, ale szkoda mi tych 200 zł na nową. Chodziłam ze 2 miesiące w dziurawych butach pod koniec zimy, bo już nie opłacało się kupować nowych, skoro zaraz koniec zimy. Mój telefon ma już 8 lat, praktycznie nie działa w nim internet, ciągle się wiesza, ale skoro nadal działa, szkoda mi go wyrzucać i kupować nowy. Wiem, że to jest złe, ale nie umiem tego zmienić. Czuję wyrzuty sumienia, gdy wydam na coś niepotrzebnie. Nie mam ani nigdy nie miałam problemów finansowych. Moi rodzice też tacy są i chyba mam to po nich.

Co zrobisz z tymi wszystkimi pieniędzmi potem?


Ja pochodzę z domu, w którym oszczędzało się na wybranych dzieciach i podstawowych rzeczach. Po ucieczce stamtąd zaczelam kupować wszystko, czego mi wtedy brakowalo, od spodni, bluz, do żelków, chipsów, Kinder niespodzianek. Ogarnęłam się po jakimś czasie. Nie żałuję, zaspokoiłam przynajmniej swoje dziecięce materialne potrzeby.

blueberry95 pisze: ↑

ndz cze 21, 2020 11:53 pm

Oszczędzam ile się da na wszystkim ... bo mi szkoda pieniędzy.
ale szkoda mi tych 200 zł
szkoda mi go wyrzucać i kupować nowy
Czuję wyrzuty sumienia, gdy wydam na coś niepotrzebnie

Bardziej odczuwasz to jako potrzebę niewydawania pieniędzy czy może raczej brak potrzeby wydawania?
U mnie to wygląda podobnie z tym, że interpretuję to jako brak przyjemności z robienia zakupów, satysfakcji z nowych rzeczy. Przyzwyczajam się do swoich rzeczy i nie bardzo mam ochotę je zmieniać, chyba że już muszę. Nie znoszę przybytków i kołchozów zakupowych, jak i innych miejsc publicznych, i z tego powodu też unikam zakupów. Jak już czegoś potrzebuję i mi jakoś na względnie dobrym zakupie zależy, to staram się kupić coś przyzwoitego i nie przepłacić, ale zorientowanie się kosztuję czas i energię, i z tego też powodu odkładam zakupy.

nie lubię wydawać pieniędzy, nie lubię ich pożyczać
nie mam też za bardzo na co ich trwonić oprócz podstawowych środków do życia

Kiedyś byłam bardziej oszczędna, teraz jak coś mam, to myślę tylko o tym, co kupić. Nawet teraz korci mnie, żeby wydać krocie na lalki z Ali, bo są fajne. Ot pogibało mnie.

Schizoborder pisze: ↑

pn cze 22, 2020 11:41 am

Co zrobisz z tymi wszystkimi pieniędzmi potem?

Dopiero kończę studia i prawdziwa praca przede mną, więc nie mam jakichś milionów na koncie. Aczkolwiek nawet jak już zacznę regularną pracę nie sądzę, że mój sposób życia się zmieni. Myślę, że po prostu za uzbieraną kwotę kupię sobie mieszkanie. W sumie plus mojego stylu życia jest taki, że nie będę musiała brać 40-letniego kredytu, choć patrząc na obecne ceny nieruchomości jakiś kredyt na pewno będę musiała wziąć.

W pisze: ↑

pn cze 22, 2020 3:51 pm

Bardziej odczuwasz to jako potrzebę niewydawania pieniędzy czy może raczej brak potrzeby wydawania?

Bardzo ciekawe pytanie, aż musiałam się chwilę zastanowić i w sumie nie wiem co bardziej, chyba obie te potrzeby po równo. Potrzeba niewydawania pieniędzy - gdy dotyczy rzeczy, za które potencjalnie można dużo przepłacić, czyli np. nowy telefon, ubrania. Nie lubię przepłacać, gdy mogę mieć tańszą rzecz i jakościowo podobną. A brak potrzeby wydawania - bo gdy już kupię te potrzebne mi rzeczy, to już mi one wystarczają i nie mam ochoty kupowania więcej. Ogólnie obserwuję u większości ludzi duży konsumpcjonizm i zupełnie tego nie rozumiem. Choć zdaję sobie sprawę, że moja postawa też jest ekstremalna i dla większości pewnie niezrozumiała. Podobnie jak Ty nie odczuwam przyjemności z zakupów i nie cierpię centrów handlowych.

Również jestem bardzo oszczędny/skąpy. Być może to część naleciałości anankastycznych (oszczędzanie pieniędzy z myślą o jakiejś nadciągającej katastrofie). Bardzo żałuję każdego niekoniecznego zakupu. Z drugiej strony jak już coś kupię, to często kilka rzeczy leci taśmowo.

Nie wiem czy jestem skąpa, jednak nie odczuwam na co dzień szczególnej potrzeby wydawania pieniędzy dla przyjemności. Jak już coś kupuje, to kieruję się długoterminową użytecznością. Unikam też, chodzenia do centrów handlowych czy ogólnie zatłoczonych i głośnych miejsc (bardzo mnie one przebodźcowują, a przebywanie w nich, nawet krótkotrwałe, szybko powoduje u mnie uczucie wyczerpania/zmęczenia). Nie odczuwam, też przyjemności z nabywania rzeczy materialnych, ani wymiany ich co do zasady (np. przedmioty codziennego użytku, ubrań). Korzystam z tych rzeczy jak najdłużej mogę. Nie rozumiem, też ludzi którzy często wymieniają sprzęt elektroniczny (działający), czy wydają pieniądze np. na najnowsze modele telefonu, ubrania.(gdy można dostać tańsze, jakościowo podobne odpowiedniki) Poza tym, mam tendencje do utrzymywania bałaganu, więc staram się nie gromadzić zbędnych przedmiotów. (jak już coś kupie/dostanę to, mam opory przed wydaniem/wyrzuceniem tego). Kolejnym moim problemem jest gubienie rzeczy.