schizoids.pl

Świat kocha ludzi silnych, czyli twardych, odważnych, odpornych, zaradnych, zmotywowanych, lubiących rywalizację, wyzwania, radzących sobie z problemami, niezałamujących się, niezależnych itp. Ja jestem zaprzeczeniem dosłownie każdej z tych cech. W związku z tym uważam siebie za totalnie słabego, są chwile, gdy to akceptuję, a są chwile, gdy odczuwam w związku z tym ogromne poczucie winy i wstyd. Jak to wygląda u was, czy wy również uważacie się za słabych i przyznajecie się do tego?

observer pisze: ↑

czw paź 27, 2022 1:16 pm

czy wy również uważacie się za słabych i przyznajecie się do tego?

Raczej tak ale od czasu kiedy radze sobie na tyle ze nie obciążam innych kłopotami to przestałem się tym przejmować.

Niestety, konstrukt społeczny promuje osoby pewne siebie, a nawet bezczelne, odważne. Dodatkowo są wyraźne różnice pomiędzy kobietami i mężczyznami. Nad kobietami wszyscy się litują, cechy u kobiet takie jak skromność i spokojny charakter jest w jakimś sensie cnotą.
Słabi mężczyźni nikogo nie obchodzą, przemijają ze swoimi problemami bez możliwości pomocy, nie wspominając o jakimś zrozumieniu i wsparciu ze strony społeczeństwa, nawet rodzina krzywo się patrzy gdy słyszą o moich demonach i problemach.

Bycie słabym jest bardzo obciążające, ja odczuwam to w pracy. Nie zaznaje litości tylko jak Cię wyczują to od razu jesteś tytany jak szmata do podłogi.
Silni i pewni siebie mężczyźni w pracy nawet o wiele niższych kompetencjach traktowani są jak liderzy i każdy się liczy z ich stanowiskiem.
Kolejny problem to negocjacje. Zupełnie mi to nie wychodzi. Nie jestem w stanie wywalczyć minimum dla siebie. Mam ciągle poczucie porażki. Rozpacz.

Ja się uważam za osobę wrażliwą i skrzywdzoną, ale dla ludzi to jest to samo co słabość.

Rozmawiałem niedawno z kimś, kto też posługuje się tymi kategoriami silny/słaby.
I ja chyba tego podziału nie rozumiem, nie myślę tymi kategoriami.
Oś silny/słaby można uprościć do zgeneralizowanej postaci "dobry w czymś / kiepski w czymś". Teraz pytanie "w czym?". Potrzebny jest jakiś stały rdzeń wartości jako punkt odniesienia.
Co ma być tym obiektywnie słusznym punktem odniesienia, z perspektywy którego mielibyśmy oceniać daną osobę jako silną/słabą ? Nie wiem, i nie potrafię znaleźć żadnego niepodważalnego rdzenia.

Po odpowiedziach widzę, że często pada coś, co można by zgeneralizować jako "pozycja w stadzie".
Tylko, że pozycja w stadzie nie jest immanentną cechą przypisaną do jednostki. W jednym stadzie możesz mieć jedną pozycję, w innym stadzie inną. A gdy nie ma stada, to nie ma problemu.

Ja posługuje się tymi kategoriami dlatego, że niestety w moich oczach społeczeństwo to jest ciągła walka jednych z drugimi. Straszliwie mi się to nie podoba, ale tak już jest. Ludzie bez przerwy walczą z innymi, bo chcą podnieść swój status, oczywiście kosztem innych. Dlatego moim zdaniem silny jest ktoś, kto radzi sobie w życiu i kontaktach z innymi ludźmi, słaby jest z kolei ktoś, kogo życie przytłacza i kto daje się poniżać. Ja jestem słaby i inny nie będę.

Czy bycie słabym może nie wynikać ze słabości jako takiej ,a być formą podświadomego buntu przeciwko postrzeganym regułom wg. których funkcjonuje społeczeństwo ?

Teoretycznie tak, ale mam wrażenie, że następuje tutaj pewien mechanizm obrony, że skoro nie mogę sprostać oczekiwaniom społeczeństwa, to wtórnie także tego nie chcę i odrzucam to jako wyraz buntu (być może gdybym wstępnie potrafił im sprostać, to nie doszedłbym do etapu buntu).

Tak sobie myślę, że jestem słaby w kontaktach społęcznych, w społeczeństwie, w świecie zasranym przez ludzi. W tym, że o wszystko musze się prosić, błagać jak żebrak o czyjeś zlitowanie. Słaby jestem w grach społecznych, w gierkach o pozycję w grupie, w mechanizmach dominacji jakie sprawiają, że jedni ludzie pracują na korzyść drugich...Że jedni drugim na coś pozwalają za darmo, a innych nie lubią ,więc albo odstraszają ich kijem, albo eskploatują ich słabość.

Ale gdy jestem sam i mam motywację, to jestem silny. Mogę robić rzeczy znacznie lepiej i wydajniej niż inni ludzie, którzy potrzebują się o wszystko pytać innych, by cokolwiek dla siebie zrobić. Mogę się szybko nauczyć nowych rzeczy, jesli tego potrzebuję (o ile nie muszę polegać na innych i żebrać od nich by mi coś powiedzieli). W końcu - mogę przetrwać więcej. Więcej bólu i cierpienia.

Więc czy jestem silny, czy słaby ?

Myśle, że sprowadza się do do okoliczności. Np. wydaje mi się, że czułbym się silniejszy w warunkach wojennych (względnie na tle innych ludzi) , bo moje wewnętrzne skrypty są do tego przystosowane.

Myślę, że ogólna klasyfikacja, podział (a raczej oś, bo to nie jest sprawa zero-jedynkowa) na ludzi silnych i słabych jest właśnie związana z tym mechanizmem rywalizacji międzyludzkiej. Bo żeby uznać, że ktoś jest przykładowo raczej słaby, to trzeba zrobić to w porównaniu do tego, że większość ludzi w jego otoczeniu jest raczej silna. Skoro niestety (wg mnie niestety, innym może to pasować) praktycznie każda dziedzina życia społecznego jest oparta na współzawodnictwie (zawodowym, majątkowym, hierarchiczno-władzowym, towarzyskim, matrymonialnym, interpersonalnym, grupowym), to ja się do tego współzawodnictwa nie nadaję, przegrywam i jestem słaby. Jestem słaby fizycznie, mało męski, nieatrakcyjny, tchórzliwy, niezadziorny, niezmotywowany, niewytrwały, nie znoszę rywalizacji - więc jestem naturalnym przegranym i słabeuszem w tym społeczeństwie.

Nie wiem. Myślę, że jestem całkowicie poza tym podziałem, bo nie biorę udziału w większości społecznych zjawisk, które mogłyby nakierować mnie na którąś odpowiedź. Dla samej siebie nie stawiam takiego pytania.

Nie, bo uważam, że skoro przy ilości słabości, które posiadam nie poddałem się, to muszę być wyjątkowo silny. Ludzie mi mówią, że jestem leserem i że mam szczęście, bo wiele rzeczy mi przychodzi z łatwością, ale nie wiedzą, jak trudną miałem drogę do miejsca, w którym obecnie jestem. Pominę to, że nie robię nic, żeby wyprowadzać ludzi z błędu. Niech się frustrują, że mam od nich łatwiej i zawsze osiągnę to, co chcę w ich mniemaniu bez większego wysiłku, na co oni nie mogą liczyć